Είμαι 32 χρονών και με το σύζυγό μου είμαστε παντρεμένοι μόλις έξι μήνες. Γνωριστήκαμε πριν από τέσσερα χρόνια στον εργασιακό μας χώρο. Εξωτερικά μοιάζουμε σαν το τέλειο ζευγάρι: είμαστε και οι δύο νέοι, όμορφοι, έχουμε χιούμορ, καλή δουλειά, αλλά καμία σχέση το φαίνεσθαι με το είναι.
Έξι μόνο μήνες είμαστε παντρεμένοι και ο άντρας μου αποφεύγει να κάνει σ $ χ μαζί μου λες και του ζητάω να κάνει καταναγκαστικά έργα. Η σ $ χουαλική μας ζωή δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα εκρηκτική ή παθιασμένη, αλλά καμία σχέση με το τωρινό. Στο παρελθόν μπορεί να περνούσαν και 2 και 3 μήνες χωρίς να κάνουμε σ $ χ, αλλά δεν έδινα σημασία. Λίγο η δουλειά, λίγο η καθημερινότητα δεν μπορούσαμε να έχουμε συνέχεια το μυαλό μας εκεί.
Τώρα στους έξι μήνες το έχουμε κάνει μόνο 1 φορά, συγκεκριμένα τη νύχτα του γάμου μας. Τον αγάπησα πραγματικά και τον βρήκα γοητευτικό κάτι που εξακολουθώ να κάνω, αλλά με τον τρόπο του νιώθω ότι με απορρίπτει. Δεν υπάρχει πια οικειότητα μεταξύ μας. Έχει σταματήσει ακόμα και να βρίσκει δικαιολογίες. Παλιά έλεγε τουλάχιστον «είμαι κουρασμένος, είμαι αγχωμένος, πρέπει να σηκωθώ νωρίς». Πλέον δεν προσπαθεί καν.
Στην ηλικία που είμαι θα ήθελα να κάνω ένα παιδάκι, αλλά αν δεν κάνουμε σ $ χ δεν υπάρχει λόγος να κάνω όνειρα. Κάθε φορά που του το αναφέρω και του ζητάω να ασχοληθεί λίγο και με εμένα θυμώνει και στο τέλος καταλήγουμε ή να τσακωθούμε ή υποχωρώ για να μην τσακωθούμε.
Μου περνούν πολλές σκέψεις από το μυαλό: Μήπως είναι gay; Μήπως δεν με αγαπά πια; Μήπως υπάρχει άλλη;
Τι να κάνω; Δεν έχω πει τίποτα σε κανέναν. Δεν θέλω να ανακατέψω την οικογένειά μου σε όλο αυτό. Είναι πολύ λεπτό το θέμα και δεν ξέρω πως θα αντιδρούσαν αν μάθαιναν κάτι τόσο προσωπικό. Δεν θέλω να τους ξεφύγει τίποτα και να νομίζει ο άντρας μου ότι κουτσομπολεύω τα προσωπικά μας σε τρίτους, αλλά και πάλι έχω φτάσει στα όρια μου…
Άλκηστη
