Την εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα ήρθε απροσδόκητα σπίτι μου. Μου είχε πει ότι μου ετοιμάζει μια έκπληξη, μιας και δεν μπορούσαμε να βρεθούμε μέσα στις γιορτές – αλλά εγώ, εκείνη τη μέρα, είχα άλλο ραντεβού…
Ο φίλος μου και εγώ είπαμε να κρατήσουμε τη σχέση μας «ανοικτή» και να βγαίνουμε και με άλλους. Γνωριστήκαμε διαδικτυακά πριν από 1,5 χρόνο. Είμαστε πολύ ερωτευμένοι και σχεδιάζουμε το κοινό μας μέλλον, αφού τακτοποιήσουμε δουλειά και οικονομικά, αλλά συμφωνήσαμε μέχρι τότε να μην έχουμε αποκλειστική σχέση, καθώς εγώ μένω Αθήνα και εκείνος Καναδά.
Ωστόσο, την εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα ήρθε απροσδόκητα σπίτι μου. Μου είχε πει ότι μου ετοιμάζει μια έκπληξη, μιας και δεν μπορούσαμε να βρεθούμε μέσα στις γιορτές – αλλά εγώ, εκείνη τη μέρα, είχα άλλο ραντεβού.
Ο «άλλος» ευτυχώς ήταν τύπος με μεγάλη κατανόηση και διακριτικότητα και έφυγε αμέσως, αλλά ο φίλος μου έγινε πυρ και μανία. Είπε ότι τον πόνεσε, που με είδε με κάποιον άλλο και ότι για το υπόλοιπο διάστημα, που θα έμενε Αθήνα δεν ήθελε πολλά μαζί μου κι όντως έτσι έκανε. Όσο έμεινε, το κλίμα υπήρξε πολύ τεταμένο και μιλήσαμε ελάχιστα. Του έστειλα κάρτα για χρόνια πολλά γεμάτη από όμορφα λόγια και ευχές και εκείνος το μόνο, που είπε ήταν ένα ξερό ευχαριστώ.
Δεν ξέρω τί να κάνω. Τα είχαμε από την αρχή όλα συμφωνημένα. Είχαμε πει ότι μπορούμε να βλέπουμε κι άλλα άτομα. Ξέρω ότι πήγε και με άλλες. Αν ήξερα ότι επρόκειτο να με επισκεφθεί, φυσικά και δεν θα έφερνα άλλο άτομο σπίτι μου, αλλά δεν καταλαβαίνω την οργή του.
Τί να κάνω; Δεν θέλω να τον χάσω.
Μαρίνα
