Ζω σε μια μικρή πόλη σε ένα μικρό διαμέρισμα δύο δωματίων με όμορφη θέα στο πάρκο. Και οι συγγενείς μου έρχονται συχνά να μείνουν μαζί μου.
Αυτή τη φορά, μου τηλεφώνησε η ξαδέρφη μου και με ρώτησε αν μπορούσε να μείνει μαζί μου για μια εβδομάδα με την οικογένειά της. Φυσικά, συμφώνησα, γιατί μου έλειπε πολύ η οικογένειά μου.
Συζητήσαμε την ημέρα της άφιξής τους. Ετοίμασα τα πάντα για τη συνάντησή τους. Δυστυχώς, δεν μου επετράπη να πάρω διακοπές, αλλά δεν στεναχωρήθηκα… Θα μπορούμε να μιλάμε τα βράδια και να πηγαίνουμε μια βόλτα στο πάρκο.
Ετοίμασα ένα ξεχωριστό δωμάτιο για τους συγγενείς μου. Δειπνήσαμε όλοι μαζί σε μια ζεστή ατμόσφαιρα και πήγαμε για ύπνο στα δικά μας κρεβάτια.Το πρωί ξύπνησα νωρίς για να φτιάξω πρωινό πριν πάω στη δουλειά.
Έδωσα τα κλειδιά του διαμερίσματος στην αδελφή μου, λέγοντας ότι μπορούσαν να νιώσουν σαν στο σπίτι τους.
Φαίνεται ότι ήταν μεγάλο λάθος. Το βράδυ, όταν επέστρεψα από τη δουλειά με μια τεράστια τσάντα με καλούδια για τα παιδιά, έμεινα απλά άφωνη όταν πέρασα το κατώφλι του σπιτιού. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια ακαταστασία.
Όλα τα πράγματά μου ήταν πεταμένα από τον διάδρομο μέχρι την κουζίνα. Υπήρχαν παντού λεκέδες, χωρίς να είναι ξεκάθαρο από τι προέρχονταν. Υπήρχε ένα βουνό από πιάτα στο νεροχύτη.
Και δίπλα στα σκουπίδια υπήρχαν πολλά σπασμένα ποτήρια. Δεν μπορούσα να κρύψω τα συναισθήματά μου. Υπενθύμισα με αγένεια στους συγγενείς μου ότι το να αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου δεν σημαίνει ότι κάνεις ένα πλήρες χοιροστάσιο!
Υποσχέθηκαν να καθαρίσουν και να συμμαζέψουν τα πάντα. Αφού δεν είχα διάθεση για δείπνο, αποφάσισα να πάω στο δωμάτιό μου να δω τηλεόραση. Προσπάθησα να την ανοίξω, αλλά δεν άναβε.
Και τότε είδα ότι κάποιος είχε βγάλει το καλώδιο από την πρίζα – μαζί με την πρίζα! Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς ήταν δυνατόν! Ήμουν έξαλλη. Μόλις είχα κλείσει το πρόγραμμα δόσεων.
Τηλεφώνησα στην αδελφή μου και ρώτησα ποιος το είχε κάνει αυτό. Μου είπε με ήρεμο ύφος ότι ήταν απλά παιδιά που έπαιζαν… Όταν της ζήτησα να επιστρέψει τα χρήματα, αρνήθηκε λέγοντας:
“Είναι κρίμα για τα ανίψια μου, έτσι δεν είναι;” Δεν ένιωσα ενοχές και τους ζήτησα να φύγουν το συντομότερο δυνατό.
Τους έδωσα ακόμη και χρήματα για ένα ξενοδοχείο. Την επόμενη μέρα, το τηλέφωνό μου χτυπούσε ασταμάτητα με κλήσεις από συγγενείς που με κατηγορούσαν για κάθε είδους αμαρτία.
Και με κατηγορούσαν ότι έκανα το λάθος πράγμα. Όλοι έλεγαν ότι η οικογένεια ήταν πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο. Η υπομονή μου εξαντλήθηκε!
