Ακούγεται λίγο τραβηγμένο μα ελάχιστα στοιχεία διαφοροποιούν έναν ερωτευμένο από κάποιον τοξικομανή. Το μυαλό ενός ανθρώπου που αγαπάει περιστρέφεται μονίμως γύρω απ’ το άτομο που τον ενδιαφέρει. Το κινητό του αποτελεί ένα βαποράκι αγάπης που όταν δε χτυπάει, δημιουργεί τρέμουλο, νεύρα και λοιπά στερητικά σύνδρομα κι η μυρωδιά του άλλου είναι η ουσία αυτή που χαρίζει την απότομη εκείνη ευφορία που σε κάνει να αισθάνεσαι βασιλιάς του κόσμου για λίγο· τουλάχιστον μέχρι να φύγει η επίδρασή της και να σκάσεις με κρότο στο κράσπεδο της καθημερινότητάς σου νιώθοντας χειρότερα από ποτέ.
Συνηθίζεται η απουσία, έτσι λένε και μάλλον έχουν δίκιο. Συνηθίζεται, δεν παύει όμως ούτε να σε τσιμπάει ούτε να σε θυμώνει, λέω εγώ. Θα κάνεις τα πάντα για να αγνοήσεις τα σημάδια και να μαλακώσεις τον πόνο της, για να γλυκάνεις έστω στιγμιαία τις προεκτάσεις της και να μη σκέφτεσαι. Θα βγεις έξω, θα γελάσεις, θα διασκεδάσεις, θα ταξιδέψεις, θα του δώσεις να καταλάβει μα ό,τι κι αν κάνεις θα έρθει στο δρόμο σου κάτι που αναπάντεχα θα σου θυμίσει τον άλλον κι όλη σου η προσπάθεια θα πάει στα σκουπίδια σε δευτερόλεπτα. Δε φταις εσύ που έκανες κάτι λάθος, φταίει απλώς που είναι αδύνατον να τρέξεις μακριά από κάτι που κουβαλάς μέσα σου.
Σου λείπει κάποιος, λες· σου λείπει ο ήχος της φωνής του, τα αστεία του, η μυρωδιά του, η αγκαλιά του, το γέλιο του, ο τρόπος που σε έκανε να αισθάνεσαι, τα πάντα του. Λεπτομέρειες που δεν πρόσεξε ποτέ κανείς μα εσύ δε χόρταινες να κοιτάζεις και πράγματα που όσο αυτονόητα μοιάζουν άλλο τόσο δείχνουν να σε έχουν πιάσει από το λαιμό και να σε πνίγουν. Το μυαλό σου είναι στον συγκεκριμένο άνθρωπο όχι κάποιες στιγμές, ούτε κάποιες ώρες μέσα στην ημέρα, είναι εκεί ανάμεσα στα δευτερόλεπτα κι αυτό είναι τόσο οδυνηρό όσο ακούγεται. Σου λείπει κάποιος, ναι, μα σου έχει λείψει ποτέ κανείς τόσο πολύ που να περάσεις έναν ξένο γι’ αυτόν;
Ξέρεις, το μυαλό παίζει πολύ βρόμικο παιχνίδι. Δεν του αρκεί να δίνει σήματα στην ψυχή να τυραννιέται χωρίς λόγο, δε σε αναγκάζει μόνο να διαβάζεις παλιές σας συνομιλίες για να χαμογελάσεις, ούτε να ακούς μουσικές που σου θυμίζουν τον άλλον για να νιώσεις την ψευδαίσθηση πως ξαναζείς κάποια συγκεκριμένη στιγμή μαζί του, μα σου επιβάλλει να τον ψάχνεις διαρκώς ανάμεσα στο πλήθος, έστω κι αν ξέρεις πως είναι χιλιόμετρα μακριά κι αποκλείεται να τον δεις. Και δε φτάνει μόνο αυτό· είναι κάποιες φορές που εντελώς παράλογα θα έπαιρνες όρκο πως τον είδες με τα ίδια σου τα μάτια να κυκλοφορεί εκεί τριγύρω, να είναι κοντά σου χωρίς στην ουσία να είναι.
Δεν είναι πως μοιάζει με κανέναν ούτε πως βάλθηκε το σύμπαν να σε τρελάνει. Είναι που κάποιος εκεί κοντά φοράει το άρωμά του, κάποιος άλλος έχει το περπάτημά του, ένας ακόμα καπνίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αναγκάζοντάς σε να αναρωτιέσαι αν προς στιγμήν τα έχασες εντελώς ή είναι όντως αυτός. Έντονη επιθυμία λέγεται και συμβαίνει συχνά, όπως για παράδειγμα στους ταξιδιώτες εκείνους που περπατάνε μερόνυχτα στην έρημο κι απ’ την απελπισία τους ορκίζονται πως βλέπουν μπροστά τους οάσεις. Όαση είναι κι η παρουσία του ανθρώπου με τον οποίο είσαι ερωτευμένος εδώ που τα λέμε, οπότε μικρή η διαφορά.
Κι αν στον ξύπνιο σου απογοητευτείς συνειδητοποιώντας πως έκανες λάθος, μην ανησυχείς επειδή το μυαλό ενός τοξικά ερωτευμένου δε βάζει φρένα στην παράνοια τόσο απλά, μπορεί να κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Επειδή κάπου εκεί, μετά απ’ τη μάταιη αναζήτηση του νου σου σε δρόμους, πλατείες και ξενυχτάδικα έρχεται ο ύπνος. Εκεί που το μυαλό δίνει τη χαιρέκακη εντολή στα όνειρα να σου προβάλλουν ολοζώντανες σκηνές με τον άλλον, σκηνές τόσο αληθινές που σε αναγκάζουν να ξυπνάς σοκαρισμένος απ’ την ξαφνική πληρότητα.
Μπορείς να αγαπήσεις κάποιον σε απίστευτο βαθμό, λένε, μα όσο βαθιά κι αν τον αγαπήσεις, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο περισσότερο μπορεί να σου λείψει όταν δεν είναι εκεί μα κυρίως όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για την απουσία του. Ουσία είναι λοιπόν κι ο έpωτας, η τοξικότερη κι εθιστικότερη όλων· κι αν εξάντλησες όλες σου τις επιλογές για εκείνο το «μαζί» που τόσο ονειρεύτηκες, ή βρες άλλη ουσία να σε καταστρέψει ζωντανό ή ζήσε τις παραισθήσεις σου μέχρι να ξεπεράσεις τα πρώτα στάδια της απεξάρτησης που είναι και τα πιο δύσκολα. Ένα φρόντισε μόνο, να μην υποτροπιάσεις. Σου το χρωστάς.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr
