Το να μεγαλώνεις παιδιά είναι δύσκολο. Όταν καλείσαι να το κάνεις μόνος σου όμως, είναι ακόμη πιο ζόρικο και απαιτητικό, ειδικά όταν έχεις χάσει τον σύντροφό σου. Δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις να ανταποκριθείς, δεν περιμένεις επιβεβαίωση από κανέναν και αρκετές φορές νιώθεις ανεπαρκής. Ευτυχώς όμως, για αυτόν τον μπαμπά, η κόρη του φρόντισε μέσα από αυτές τις λέξεις να του δείξει ότι αναγνωρίζει όλα όσα έχει κάνει για εκείνη.
«Έχασα τη μητέρα μου, όταν ήμουν 6 ετών. Το πρώτο πράγμα που ρώτησα τον πατέρα μου ήταν: ”Τώρα, ποιος θα με φροντίζει; Ποιος θα μου φτιάχνει τα μαλλιά πριν πάω στο σχολείο;”. Η μητέρα μου ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε για όλους και για όλα. Είχε αναλάβει το νοικοκυριό, με διάβαζε, ετοίμαζε το φαγητό. Από την άλλη ο μπαμπάς μου επέστρεφε αργά από την δουλειά και τον είχα συνδυάσει με το παιχνίδι και τις ιστορίες που μου διάβαζε, λίγο πριν κοιμηθώ. Μου φαινόταν αδιανόητο ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, από ότι έκανε έως τώρα.
Ο πρώτος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος και η απουσία της μαμάς έντονη. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να θυμηθώ τον πατέρα μου να παραπονιέται ή να απελπίζεται. Κάθε πρωί, έφτιαχνε πρωινό και ετοίμαζε το κολατσιό μου για το σχολείο. Μάλιστα, κάποιες φορές μου άφηνε ραβασάκια στην τσάντα που έλεγαν ”να έχεις μια όμορφη μέρα” ή ”μην το βάζεις κάτω”. Επιχείρησε αρκετές φορές να μου φτιάξει τα μαλλιά, χωρίς επιτυχία, με αποτέλεσμα να ξεσπάω και να του βάζω τις φωνές. Όταν επέστρεφε το βράδυ από τη δουλειά, πάντα έλεγχε αν έχω κάνει τα μαθήματά μου και με βοηθούσε αν είχα απορίες. Με τον τρόπο του προσπαθούσε να κρατήσει τις ισορροπίες.
Στις σχολικές εκδηλώσεις του σχολείου, έρχονταν όλες οι μαμάδες των συμμαθητών μου. Ένιωθα ότι όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μου και περίμεναν την αντίδρασή μου. Προσποιούμουν ότι όλα ήταν φυσιολογικά και ότι δεν με πείραζε. Η αλήθεια όμως ήταν ότι μου έλειπε αφάνταστα η μαμά μου. Αλλά είχα τον μπαμπά μου. Όταν ήθελα να βάλω τα κλάματα, τον έβλεπα καθισμένο σε μια γωνιά περιτριγυρισμένο από μαμάδες και ένιωθα ευγνωμοσύνη που τον έχω δίπλα μου.
Με μεγάλωσε μόνος του για αρκετά χρόνια, μέχρι που ξαναπαντρεύτηκε. Η γυναίκα αυτή έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου γιατί με αγάπησε ακριβώς όπως αγαπάει μια μητέρα και υπήρξε το στήριγμά μου. Μαζί με τον πατέρα μου, έφτιαξαν τη γυναίκα που είμαι σήμερα. Ο πατέρας μου δεν ήταν τόσο εξωστρεφής, δεν μου έλεγε «σ’ αγαπάω» καθημερινά, φρόντιζε όμως να μου το δείχνει με τις πράξεις του.
Ακόμη και σήμερα που έχω πατήσει τα 30, ο πατέρας μου είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θα μοιραστώ τους προβληματισμούς, τη χαρά και τη λύπη μου. Δεν τον βλέπω ως μπαμπά γιατί για μένα υπήρξε και μάνα και πατέρας μαζί. Στα παιδικά, εφηβικά και ενήλικα χρόνια μου ήταν πάντα εκεί. Έτοιμος να με συμβουλεύσει, να με προειδοποιήσει, να με αγκαλιάσει και να μου πει «μπράβο τα κατάφερες.»
Ίσως γι’ αυτό να πιστεύω ότι και οι άντρες είναι εξίσου συναισθηματικοί και φερέγγυοι με τις γυναίκες όσον αφορά την οικογένειά τους. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που το δείχνουν!
Τώρα που είμαι έγκυος στο κοριτσάκι μου, περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που θέλουν να με βοηθήσουν, να με συμβουλεύσουν, να είναι δίπλα μου. Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πανέτοιμη να γίνω μαμά γιατί ο πατέρας μου ασυνείδητα μου έδωσε όλα τα εφόδια για να πετύχω. Χάρη σε εκείνον έμαθα ότι ανεξαρτήτου φύλου, μπορώ να καταφέρω στη ζωή μου ότι θελήσω. Μου δίδαξε τι σημαίνει δέσμευση, συμπόνια, θάρρος και ανιδιοτελής αγάπη.
Γι’ αυτό θα ήθελα να του πω ένα τεράστιο «ευχαριστώ» γιατί ακόμη και σήμερα είναι τα πάντα για μένα.»
