Όταν ήρθα στο σπίτι το βράδυ η γυναίκα μου είχε ετοιμάσει το δείπνο. Πήρα το χέρι της και της είπα ότι έπρεπε να της πω κάτι. Καθόταν και έτρωγε χωρίς να μιλήσει. Είδα για ακόμη μια φορά το φόβο στα μάτια της.
Ξαφνικά ένιωθα σαν πέτρα, δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου. Αλλά ήθελα να της πω αυτό που σκεφτόμουν εδω και καιρό: Ότι θέλω διαζύγιο. Δεν νευρίασε, απλά μου ζήτησε σιωπιλά το λόγο για αυτό.
Απέφυγα την απάντηση στο ερώτημα της. Αυτό την νευρίασε. Έριξε τα μαχαιροπίρουνα της και μου φώναξε ότι δεν ήμουν άνθρωπος. Εκείνο το βράδυ δεν μιλήσαμε καθόλου. Έκλαιγε όλη τη νύχτα. Ήξερα ότι ήθελε να μάθει τι συνέβη στο γάμο μας, αλλά εγώ δεν μπορούσα να της δώσω μια ικανοποιητική απάντηση: Είμαι εpωτευμένος με την Τζέιν. Την γυναίκα μου δεν την αγαπούσα πια.
Με μια βαθιά αίσθηση της ενοχής, συνέταξα μια συμφωνία στην οποία της έδινα το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, και το 30% της εταιρείας μας. Εκείνη το κοίταξε για λίγο και στη συνέχεια το έσκισε. Η γυναίκα με την οποία έχω περάσει δέκα χρόνια από τη ζωή μου, ήταν ένας ξένος για μένα. Στεναχωριόμουν για τα χρόνια που περάσαμε μαζί, τα χρόνια που χάσαμε, αλλά δεν μπορούσα να κάνω πίσω. Αγάπουσα κάποια άλλη πλέον. Τελικά ξέσπασε σε κλάμματα μπροστά μου. Αυτη ήταν η αντίδραση που περίμενα. Κατα κάποιο τρόπο ένιωθα μια ανακούφιση. Εδώ και αρκετό καιρό έπαιζα με την ιδέα του διαζυγίου, και μου είχε γίνει εμμονή ιδέα. Και το ένιωθα πιο πολύ απο ποτέ οτι ήταν η πιο σωστή απόφαση.
Το επόμενο πρωί μου είπε τις απαιτήσεις της για το διαζύγιο: δεν ήθελε τίποτα απο μένα, αλλά θα ήθελε να της δώσω ένα μήνα, πριν ανακοινώσουμε το διαζύγιο μας. Ήθελε ένα μήνα για να ζήσει μια φυσιολογική ζωή και να υποκρινόμαστε, σαν να μην συνέβη τίποτα. Οι λόγοι ήταν απλή: ο γιος μας θα έγραφε σε ένα μήνα εργασίες και δεν θέλει να τον βαραίνουμε με τα προβλήματα μας.
Μπορούσα να τα δεχτώ. Αλλά προχώρησε ακόμη περισσότερο: Ήθελε να ζούμε για ένα μήνα όπως ήταν στην αρχή του γάμου μας και να την πέρνω αγκαλιά κάθε μέρα. Μπορούσα να το δεχτώ αυτό. Αλλά προχώρησε ακόμη περισσότερο: Ήθελε να ζούμε όπως τα πρώτα χρόνια του γάμου μας, που την έπαιρνα αγκαλιά και την κουβαλούσα απο το δωμάτιο προς τα έξω και αντίθετα. Όλα αυτά για ενα μήνα. Στην αρχή πίστευα οτι τρελάθηκε αλλά το δέχτηκα για να περάσει ήρεμα ο τελευταίος μας μήνας ως ζευγάρι.
Αργότερα το είπα και στην Τζέιν. Η οποία γέλασε και είπε πως δεν θα μπορούσε τίποτα πια να με κάνει να μείνω κοντά στην γυναίκα μου και οτι όλα αυτά ηταν βλακίες. Αλλά το δέχτηκε για να τελειώσουν όλα ήρεμα και να είμαστε μαζί οπως το επιθυμούσαμε τοσο καιρό.
Απο καιρό δεν είχαμε αλλο επαφή με την γυναίκαι μου. Για αυτό μου φάνηκε η πρώτη μέρα περίεργη όταν την πήρα αγκαλιά. Ο γιός μας φώναζε: ο μπαμπάς κουβαλάει την μαμά και την αγαπάει πολύ. Αυτό μου ράγισε την καρδιά. Όταν βγήκαμε απο το σπίτι η γυναίκα μου πήγε στη στάση για να πάρει το λεοφορείο για την δουλειά της και εγώ πήγα με το αυτοκίνητο στο γραφείο.
Την δεύτερη μέρα τα πάντα ήταν πολύ πιο εύκολα. Όταν την πήρα αγκαλιά, ακούμπισε το κεφάλι της στο στήθος μου. Μπορούσα να μυρίσω το άρωμα της. Συνειδητοποίησα ότι δεν την είχα προσέξει εδω και πολύ καιρό. Δεν ήταν πια τόσο νεα όπως τότε που παντρευτήκαμε. Είχε κάποιες ρυτίδες στο πρόσωπο της και λίγες άσπρες τριχούλες. Ο γάμος μας δεν την είχε αφήσει ανεπηρέαστη. Και για ένα λεπτό σκεφτόμουν ότι δεν ήταν λίγα αυτά που είχε περάσει μαζί μου.
Την τέταρτη ημέρα κατάλαβα ότι υπήρχε ενα αίσθημα οικειότητας. Αυτή ήταν η γυναίκα που μου είχε δώσει δέκα χρόνια της ζωής της.
Την πέμπτη μέρα παρατήρησα ότι η εξοικείωση αυξήθηκε. Στην Τζέιν δεν είπα τίποτα γι ‘αυτό. Όσο περνούσε ο μήνας τόσο πιο εύκολο ήταν για μένα να την κουβαλάω στην αγκαλιά μου. Ίσως αυτό το καθημερινό να με είχε κάνει πιο δυνατό.
Ένα πρωί την παρακολουθούσα που σκεφτόταν τι να φορέσει. Είχε δοκιμάσει μερικά ρούχα, αλλά δεν μπορούσε να αποφασίσει. Στη συνέχεια, είπε με αναστεναγμό: “Όλα μεγάλα μου είναι”. Και τότε ήταν που πρόσeξα οτι είχε αδυνατίσει πάρα πολύ! Αυτός ήταν ο λόγος που εδω και καιρό μου φαινόταν πιο εύκολο να την έχω στην αγκαλιά μου…
Αυτό το θέαμα, μου ράγισε την καρδιά. Τόση πίκρα και τόσο πόνο έβλεπα στα μάτια της που ένιωθα την ανάγκη να της χαιδέψω το μαλλί…! Και το έκανα. Εκείνη τη στιγμή ο γιος μας μπήκε στο δωμάτιο και μου είπε, “Μπαμπά, ήρθε η ώρα να πάρεις την μαμά αγκαλιά και να την βγάλεις έξω από το δωμάτιο!”. Αυτό το καθημερινό είχε γίνει πλέον ένα σημαντικό μέρος της ζωής του. Μας καμάρωνε καθώς περπατούσα κάθε μέρα με την μητέρα του στην αγκαλιά μου. Πρίν την πάρω αγκαλιά φώναξε το παιδί κοντά της και το έσφιξε στην αγκαλιά της. Έκείνη τη στιγμή γύρησα το κεφάλι μου. Φοβήθηκα μην αλλάξω τελικά γνώμη με όλα αυτά. Μετά ήρθε η στιγμή να πάρω την γυναίκα μου αγκαλιά και καθώς περπατούσα, την ένιωθα σαν την πρώτη μέρα του γάμου μας.
Στενοχωριόμουν πολύ γιατί είχε χάσει πολλά κιλά.
Την τελευταία μέρα του μήνα καθώς την είχα για τελευταία φορά στην αγκαλιά μου της είπα οτι το πρόβλημα μας ήταν η έλειψει τρυφερότητας. Αφού την είχα βγάλει απο το δωμάτιο έτρξα σαν τρελός στο αυτοκίνητο μου. Φοβόμουν μην μετανιώσω την τελική μου απόφαση! Πήγα στην Τζέιν!!!
Της είπα πως δεν θέλω να πάρω διαζύγιο απο την γυναίκα μου! Με κοίταξε έκπληκτη και άγγιξε το μέτωπό μου. “Έχεις πυρετό;” ρώτησε. Πήρα το χέρι της από το μέτωπό μου και είπα: «Λυπάμαι, Τζέιν μου, δεν θέλω να πάρω διαζύγιο. Ο γάμος μας ήταν μονότονος. Οχι επειδή δεν αγαπιόμαστε αλλά επειδή δεν εκτιμούσε ο ένας τον άλλον. Είχαμε ξεχάσει τα πάντα. Και τώρα συνειδητοποιώ οτι ορκιστήκαμε παντοτινή αγάπη και πίστη ως που θα μας χωρίσει ο θάνατος!
Εκεί κατάλαβε η Τζέιν. Μου έδωσε ενα δυνατό χαστούκι και μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Έφυγα βιαστικά απο εκεί και πήγα σε ενα ανθοπωλείο. Πήρα τα αγαπημένα λουλούδια της γυναίκας μου με μια κάρτα που έγραφε: “θα σε κουβαλάω κάθε μέρα αγκαλιά μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος!”
Όταν έφτασα σπίτι είχα ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου και τα λουλούδια στα χέρια μου! Άνοιξα την πόρτα και έτρεξα γρήγορα στο δωμάτιο οπου ήταν η γυναίκα μου. Την βρήκα στο κρεβάτι – νεκpή!
Τους τελευταίους μήνες πάλευε για την ζωή της. Είχε καρκίνο. Και εγώ ασχολήθηκα τόσο πολύ με την Τζέιν που δεν το κατάλαβα. Ήξερε ότι θα πεθάνει σύντομα και ήθελε να με κρατήσει μακριά από τα αρνητικά συναισθήματα που θα ένιωθε ο γιος μας για μένα. Τουλάχιστον στα μάτια του γιου μου, έμεινα ο τρυφερός σύζυγος και πατέρας που κουβαλούσε την γυναίκα του κάθε μέρα με αγάπη!
Τα μικρά πράγματα σε μια σχέση είναι αυτά που είναι σημαντικά. Δεν είναι ουτε μια βίλα, ένα αυτοκίνητο ή τα χρήματα. Αυτά τα πράγματα μπορούν να εμπλουτίσουν τη ζωή αλλα δεν μας κάνουν ευτυχισμένους!
Αφιερώστε αρκετό χρόνο στο σύντροφό σας. Είναι οι μικρές πινελιές που εξασφαλίζουν την ασφάλεια και την ευτυχία σε μια σχέση. Μην τα παρατάτε!
