Κανένας από τους διάσημους φίλους της δεν βρέθηκε στην εξόδιο ακολουθία της Βέφας Αλεξιάδου έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών μετά από προβλήματα που αντιμετώπιζε με την υγεία της
Το τελευταίο αντίο στη μαγείρισσα, Βέφα Αλεξιάδου, είπαν στη Θεσσαλονίκη λίγοι φίλοι και συγγενείς.
Η Βέφα Αλεξιάδου έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα, σε ηλικία 91 ετών, μετά από νοσηλεία στο νοσοκομείο Παπανικολάου της Θεσσαλονίκης, καθώς αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας.
Η είδηση του θανάτου της σκόρπισε θλίψη σε όσους τη γνώριζαν, την αγάπησαν και τη θαύμαζαν για τη δουλειά της και την παρουσία της στις τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ τα βιβλία με τις συνταγές της κατάφεραν να μπουν σε χιλιάδες σπίτια, με τις γεύσεις της να μεγαλώνουν γενιές.
Η εξόδιος ακολουθία πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αναστάσεως του Κυρίου, στην περιοχή της Θέρμης, στη Θεσσαλονίκη και ακολούθησε η ταφή στα κοιμητήρια του Δήμου Θεσσαλονίκης. Στην κηδεία παραβρέθηκαν περίπου 30 άνθρωποι και κανένας από τους διάσημους φίλους της, ενώ δεν διαβάστηκε επικήδειος.
Από τα ελάχιστα πρόσωπα που πήγαν να την αποχαιρετήσουν ήταν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, ο οποίος εξέφρασε την απογοήτευσή του για την απουσία ανθρώπων τους οποίους είχε στηρίξει η Βέφα Αλεξιάδου.
Όπως δήλωσε: «Ήταν δεκαετίες γειτόνισσα στη Χαλκιδική, ήταν μια άξια κυρία και είναι κρίμα κάποιοι συμπατριώτες να ανοίγουν δρόμους για νέους ανθρώπους, αυτοί να είναι απόντες σε αυτή την ύστατη στιγμή και είναι κρίμα να φύγει η Βέφα ταλαιπωρημένη και με πόνο ψυχής».
Σε ερώτηση για το πώς θα χαρακτήριζε τη Βέφα Αλεξιάδου, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης απάντησε: «Η “κυρία” τα λέει όλα, η λέξη “κυρία” τα λέει όλα. Αξιοπρεπέστατη, αγωνίστρια και αγαπούσε αυτό που έκανε. Το ότι ανέδειξε νέους ανθρώπους αυτό τα λέει όλα, αυτό είναι το βραβείο της ζωής».
«Ήταν τόσο καλός άνθρωπος, ήταν αξιαγάπητη από όλο τον κόσμο»
Ο στενός φίλος της Βέφας Αλεξιάδου, Διονύσης, δήλωσε συγκινημένος: «Εγώ τη γνώρισα πριν 40 χρόνια σε κάποια πρεμιέρα θεάτρου. Από τότε γίναμε φίλοι, τόσο καλοί φίλοι που τη συμβουλευόμουν και αυτή τη στιγμή είμαι και πάρα πολύ συγκινημένος, γιατί και εγώ έχασα μητέρα στα 42 της χρόνα, 41-42, και την έβλεπα οπτικά, όπως την έβλεπα, νόμιζα ότι ήταν η μάνα μου. Τόσο πολύ την αγαπούσα.
Γνώρισα και τα κορίτσια, και την Αλεξία και την άλλη. Ήταν τόσο καλός άνθρωπος, που ήταν κυρία, ήταν αξιαγάπητη από όλο τον κόσμο. Για εμένα ήταν ένα κομμάτι από την καρδούλα μου. Τόσο πολύ την αγαπούσα. Ήταν εθνική μας μαγείρισσα, και όχι μόνο εθνική, αλλά και στην Ευρώπη, πανευρωπαϊκή, και ελληνική βέβαια. Ήταν Κυρία. Είχε προβλήματα υγείας, έχασε τον σύζυγό της πρώτα, μετά τα κορίτσια. Εντωμεταξύ, με λένε Διονύση, Διονυσάκη με φώναζε, την ρώταγα “πώς θα κάνω το τάδε φαγητό;”, “βάλε εκείνο, βάλε το άλλο”, δηλαδή με συμβούλευε και στη μαγειρική ακόμα».
