Ο συνεχής αυτός αγώνας που κάνουμε οι άνθρωποι να διαχειριστούμε την καθημερινότητά μας χρησιμοποιώντας όποιες «δεξιότητες» διαθέτουμε ο καθένας, χωρίς να ενοχλούμε τους διπλανούς μας, διεκδικώντας όμως αυτό που νοιώθουμε ότι δικαιωματικά έχουμε κερδίσει, δεν σταματάει ποτέ. Είναι η καθημερινότητά μας. Η ιδιωτική οδός και το προσωπικό μας μονοπάτι. Όσοι από εμάς πιστεύουμε ότι έχουμε όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να το περπατήσουμε αυτό το ιδιωτικό μονοπάτι μέχρι το τέρμα του, όσο αντέχουμε βέβαια, δεν θα το βάλουμε κάτω όσο είμαστε ζωντανοί – και καθόλου δεν το αποκλείω να μην το βάλουμε κάτω και αφού πεθάνουμε.
Τότε βέβαια, μπροστά στο καινούργιο και εντελώς διαφορετικό τοπίο που θα δούμε να απλώνεται μπροστά μας, είναι πολύ πιθανόν οι «προτεραιότητές» μας στο τρισδιάστατο (ή και το τετραδιάστατο αν μετρήσουμε και τον Χρόνο) να μας φανούνε εντελώς αδιάφορες και να αντικατασταθούν από άλλα «ενδιαφέροντα», εντελώς άλλης τάξεως. Αλλά αφού δεν ξέρουμε τίποτα για το «μετά», ας περιοριστούμε στο «εδώ» και στο «τώρα». Σ’ αυτά που θέλουμε να εξασφαλίσουμε προχωρώντας στη ζωή ευδιάθετοι και με ένα φώς αληθινό στο βλέμμα, το φώς εκείνο που εκπορεύεται ποιος ξέρει από πόσα τρισεκατομμύρια έτη φωτός απόσταση και εμφανίζεται στο βλέμμα μας όταν αγαπάμε, δεν φοβόμαστε και έχουμε ειρήνη με τον εαυτό μας –και όχι πόλεμο.
Δεν είναι εύκολο να συγκεντρωθείς στο ιδιωτικό σου μονοπάτι και να ασχοληθείς με τα ελαττώματά σου και τα τόσα εμπόδια που βάζεις ο ίδιος στον εαυτό σου ώστε να τα γκρεμίσεις ή να τα υπερπηδήσεις. Πολύ δύσκολο σπορ από μόνο του. Πόσο μάλλον όταν αυτό πρέπει να γίνει μέσα σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον τόσο φορτισμένο και αρνητικό που σε κάνει να νοιώθεις σε κάθε βήμα σου πως περπατάς με τον αθώο σου βηματισμό επάνω σ’ ένα ναρκοπέδιο κάθε άλλο παρα αθώο. Δείτε το και απλά σαν εικόνα: Δεν είναι το ίδιο να ξυπνάς το πρωϊ ευδιάθετος στο 38ο χιλιόμετρο Αθηνών-Σουνίου μ’ ένα πλατύ γαλάζιο πέλαγο ν’ απλώνεται μπροστά σου χωρίς εμπόδια, χωρίς παγίδες, ξέροντας πως οι μάχες οι εσωτερικές που έχεις να φέρεις σε πέρας σήμερα θα δοθούν βέβαια –και ο αγώνας δεν θα είναι λιγότερο σκληρός- αλλά έχεις για σύμμαχο ισχυρό αυτήν την αρμονία του σύμπαντος, την τόσο ευδιάκριτη στη φύση –και τόσο δυσδιάκριτη στις ασφάλτους των πόλεων όπου δεν φυτρώνει ούτε ένα φυλλαράκι πράσινο και δεν θα βρεις κυκλάμινο να σου θυμίσει πως μπήκε το φθινόπωρο.
Πραγματικά, είναι φορές που δεν μπορώ να πάρω ανάσα μέσα σ’ αυτό το τοπίο το αστικό, το τόσο σκληρό και απάνθρωπο. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να καταπιώ ούτε το σάλιο μου, που δεν έχω πια σάλιο για να το καταπιώ, τόσο στεγνώνω μέσα μου. Και το δυστύχημα (τι λέω, το ευτύχημα) είναι πως ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, τις πιο απρόβλεπτα αρνητικές, εγώ την μάχη μου θα την δώσω γιατί στην δική μου σούμα αυτό που θα μετρήσει είναι η προσπάθεια – και ας αποτύχει. Το παράξενο είναι πως αν σκέφτεσαι έτσι, όπως εγώ τώρα, δεν αποτυχαίνεις ποτέ. Αρκεί να μην το βάλεις κάτω. Αρκεί να μην πεις ποτέ «δεν θα τα καταφέρω, άστο». Το λέω εκ πείρας πια. Ακόμα και αν περάσει από το μυαλό σου το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρεις, πάει. Το έχασες. Δεν θα τα καταφέρεις.
Δεν μιλάω για πράγματα σπουδαία και μεγάλα που αφορούν την ευρύτερη κοινότητα, την πόλη ή την παγκοσμιότητα. Μιλάω για αυτή την καθημερινή επιμονή στην ιδιωτική σου οδό, να κάνεις άλλο ένα βήμα, να ξεχορταριάσεις την ψυχή σου από τα μπάομπαμπς των τελευταίων ωρών (φυτρώνουνε ακατάπαυστα τα ευλογημένα) και να διακρίνεις μέσα σ’ όλη αυτή την πυκνή αγριάδα την πέτρα την ευγενική που θα σου επιτρέψει να πατήσεις πάνω της με ασφάλεια για να αποφύγεις άλλη μια παγίδα, άλλο ένα ζόρι, άλλη μια «παρεξήγηση» που θα στα κάνει όλα άνω κάτω και θα σε εξοντώσει –τουλάχιστον για σήμερα, για λίγες ώρες, για λίγες μέρες.
Όμως, να μην το ξεχνάμε ποτέ, όσο κατοικούμε σ’ αυτό το σώμα που μας παραχωρήθηκε ευγενώς στην είσοδο, ο καλύτερος φίλος μας, που μπορεί και πρέπει να είναι το μυαλό μας, μπορεί να μεταμορφωθεί και στον χειρότερο εχθρό μας. Γιατί όλα εκεί παίζονται – παιχνίδια του μυαλού μας είναι όλα. Και τι παράγει το μυαλό; Σκέψεις, συνειρμούς, σκεπτομορφές, διάφορες εμμονές, γόρδιους δεσμούς, λαβύρινθους και δίχτυα πού έχουν ονόματα βαριά – και καθόλου δε λέει να μπλέξεις μαζί τους γιατί μετά δεν ξεμπερδεύεις εύκολα.
Αν όμως το μυαλό δεν γίνει εχθρός σου μόνιμος κι’ έχεις την τύχη να συνεργάζεσαι μαζί του καλά, τότε όλα όσα είπα παραπάνω είναι περιττές φλυαρίες. Γιατί ένα σώμα-άρμα, με μια ψυχή κι’ ένα μυαλό καλώς συγκερασμένα (ως κλειδοκύμβαλα) δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και ο ηνίοχος μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, υγιής, φωτεινός και, τελικά ευτυχισμένος. Το μυαλό που συνεργάζεται καλά με την ψυχή και με το σώμα, παράγει αντί για τοξικά εμπόδια και παραπλανητικούς συνειρμούς, καλές ιδέες.
Και οι ιδέες είναι το πολυτιμότερο προϊόν που παράγει ο άνθρωπος –όταν βρίσκεται σε αρμονική σχέση με τον εαυτό του και το σύμπαν που τον περιλαμβάνει. Είναι τα δώρα του άνω τερματικού που μπορούν να γίνουν downloaded στον ανθρώπινο εγκέφαλο μόνο όταν αυτός είναι καθαρός από δηλητηριώδεις σκέψεις-ιούς και τοξικούς συνειρμούς που μπλοκάρουν την καθαρή πληροφορία να «κατεβεί» από εκεί πάνω και να εμφυτευτεί ωραία και ήσυχα στα μυαλουδάκια μας.
Το ζήτημα όμως είναι –πρωτ’ απ’ όλα- να μην το βάζουμε κάτω. Ποτέ. Ποτέ και με τίποτα.
Γιατί έχουμε ο καθένας το δικό του ιδιωτικό μονοπάτι και έχουμε χρέος να το περπατήσουμε με βλέμμα φωτεινό μέχρι το τέρμα του.
