Δεν θα πιστεύετε αυτή την ιστορία. Αυτή η συγκινητική εμπειρία, πρόσφατα δημοσιεύτηκε στο Facebook.
«Εδώ και κάμποσο καιρό, κάποιος από το εκκλησίασμα μου έφερνε ένα ροζ τριαντάφυλλο για να το καρφιτσώσω στο σακάκι μου κάθε Κυριακή.
Επειδή πάντα είχα ένα λουλούδι την Κυριακή πρωί, δεν το πολυσκέφτηκα. Ήταν μια ωραία κίνηση που εκτίμησα, αλλά έγινε συνήθεια. Μια Κυριακή, ωστόσο, αυτή η συνηθισμένη πράξη έγινε ξεχωριστή.
Καθώς έφευγα από την Κυριακάτικη λειτουργία, ένα αγόρι με πλησίασε. Ήρθε προς το μέρος μου και είπε, «Κύριε, τι θα κάνετε με το λουλούδι;»
Αρχικά δεν κατάλαβα για τι πράγμα μιλούσε, αλλά μετά το συνειδητοποίησα. Του είπα, «Εννοείς αυτό;» καθώς του έδειχνα το τριαντάφυλλο που ήταν καρφιτσωμένο στο παλτό μου.
«Ναι, κύριε. Θα ήθελα να το πάρω, αν σκοπεύετε να το πετάξετε.» Σε αυτό το σημείο χαμογέλασα και του απάντησα, ότι ευχαρίστως μπορούσε να το πάρει, και τον ρώτησα τι σκόπευε να το κάνει.
Το αγόρι, που μάλλον ήταν μικρότερο από 10 χρονών, με κοίταξε και απάντησε, «Θα το δώσω στη γιαγιά μου. Οι γονείς μου χώρισαν πέρυσι. Ζούσα με την μητέρα μου, αλλά εκείνη παντρεύτηκε ξανά, και ήθελε να ζήσω με τον μπαμπά μου.
Έζησα μαζί του για λίγο, αλλά μου είπε ότι δεν μπορούσα να μείνω, και έτσι με έστειλε να ζήσω με τη γιαγιά. Είναι πολύ καλή μαζί μου. Μου μαγειρεύει και με φροντίζει. Είναι τόσο καλή μαζί μου, που θέλω να της δώσω αυτό το όμορφο λουλούδι, επειδή με αγαπάει.»
Όταν το αγοράκι σταμάτησε να μιλάει, μετά βίας μπορούσα να μιλήσω. Τα μάτια μου δάκρυσαν και με είχε αγγίξει στα βάθη της ψυχής μου. Ξεκαρφίτσωσα το λουλούδι και δίνοντάς το του είπα, «Αγόρι μου, αυτό είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχω ακούσει, αλλά μόνο αυτό το λουλούδι δεν σου φτάνει.
Αν κοιτάξεις μπροστά, θα δεις ένα μεγάλο μπουκέτο με λουλούδια. Διάφορες οικογένειες τα αγοράζουν για την εκκλησία κάθε εβδομάδα. Πάρε εκείνα τα λουλούδια στη γιαγιά σου, επειδή αξίζει τα καλύτερα.»
Το αγόρι έκανε μια τελευταία δήλωση, που πάντα θα έχω ως ανάμνηση. Είπε, «Τι υπέροχη μέρα! Ζήτησα ένα λουλούδι, και πήρα ένα ολόκληρο μπουκέτο!»
Αυτό το αγόρι ευγνωμονεί για κάτι που πολλοί άνθρωποι παίρνουν ως δεδομένο: την αγάπη και το αίσθημα ότι ανήκουν κάπου. Ενώ θα έπρεπε να τα λαμβάνει από τους γονείς του, αν και τον εγκατέλειψαν, εκείνος φαίνεται να πιστεύει ακόμα στην καλοσύνη των ανθρώπων.
Μας κάνει να αναρωτιόμαστε πως οι γονείς μπορούν να είναι τόσο άκαρδοι, αλλά ευτυχώς η γιαγιά του τον ανέλαβε.
