Είσαι πάντα εκεί.
Αρρωσταίνει; Αναστατώνεσαι και τρέχεις.
Προβλήματα στην δουλειά; είσαι η καλύτερη συμβουλή κι ο ώμος να χαλαρώσει και ν’ ακουμπήσει.
Νοιάζεσαι, ενδιαφέρεσαι, φροντίζεις.
Πως αλλιώς; Είναι ο άνθρωπος σου. Τον αγαπάς πιο πολύ κι από τον εαυτό σου.
Στις γιορτές το δώρο σου είναι η αδήλωτη επιθυμία του. Έχεις έρθει τόσο κοντά του, που είσαι πια μέσα στο μυαλό του. Ξέρεις τι θέλει και φροντίζεις να το έχει αρκεί να βλέπεις την λάμψη της ευχαρίστησης στα δυο αγαπημένα μάτια. Η ευτυχία του είναι αυτόματα δική σου.
Να σε ρωτήσω λίγο. Εσένα πότε σου έκανε το δώρο που επιθυμούσες;
Εκείνη τη μέρα που στάθηκες μπροστά στην βιτρίνα με τα παπούτσια τα κόκκινα. Τι όμορφα έλαμπαν! Τι τέλειο τακούνι! Δεν μπορούσες ν’ απομακρυνθείς από κει. Και τι σου είπε;
“Έλα, προχώρα! Δεν είν’ αυτά για σένα!”
Τα κοιτούσες καθώς έφευγες μακριά.
“Κι αν δεν είναι για μένα” σκέφτηκες, “αχ! πόσο θα ήθελα να ήταν δικά μου.”
Το νιώθεις κι εσύ. Σε θεωρεί δεδομένη.
Ότι κι αν πει, ότι κι αν κάνει, ξέρει πως θα το ανεχτείς, θα συγχωρήσεις, θα συμβουλέψεις στο πρόβλημα, θα τρέξεις στα δύσκολα. Πάντα εκεί. Πάντα. Όλα εσύ.
Σ’ εκτιμά; Όχι. Είστε μαζί και σου μιλά για εκείνη την άλλη συνάδελφο του που είναι : “σαν την Κιμ Μπασιντζερ κι ότι κι αν φορέσει της ταιριάζει.”
Ενώ εσύ είσαι χοντρούλα κι αυτό το ταγιεράκι που φοράς, αδιάφορο. Ούτε καν πρόσεξε το νέο στυλ στο μαλλί σου. Καταντάς να πιστεύεις πως όλες, ακόμα κι η γκαρσόνα στην καφετέρια, είναι καλύτερες από σένα.
Τουλάχιστον εκείνος αυτό δείχνει να πιστεύει.
Μια μέρα στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη και βλέπεις την κούραση στο πρόσωπο σου, τις καινούριες ρυτίδες, το δέρμα που περισσεύει κι έχει χαλαρώσει. Κάθε θυσία και μια ρυτίδα, κάθε έγνοια που σου φόρτωσε και μια άσπρη τρίχα. Κι εκείνος κάθε πρωί που ξυπνά δεν προσέχει τι έχεις χτίσει γύρω του να είναι ασφαλής κι ευτυχισμένος.
Ώρα να φεύγεις! Έτσι γλυκά κι ανώδυνα όπως αρμόζει.
Άσ’ τον μόνο του να παλέψει για τον εαυτό του.
Τι επιμένεις;
Μόνη σου είσαι και τώρα. Κι αν φύγεις πάλι μόνη θα είσαι.
Ζήσε για σένα και λίγο.
Ούτε θα καταλάβει πως έφυγες.
Τα δεδομένα αν δεν γίνουν ζητούμενα, στο λέω, δεν πρόκειται ποτέ να εκτιμηθούν.
Ρένα Γέρου wp.loveletters.gr
