Χρησιμοποιούσε τα σήματα για τα τρένα κρατώντας ψηλά μια ή δύο πινακίδες και τραβώντας τους αντίστοιχους μοχλούς. Έγινε κάτι σαν τοπική διασημότητα και άνθρωποι έρχονταν για να παρακολουθήσουν τον μπαμπουίνο να χειρίζεται τις ράγες των τραίνων.
Ο James “Jumper” Wide ήταν σιδηροδρομικός υπάλληλος στο Cape Town και ανέπτυξε τη κακή συνήθεια να πηδάει από το ένα βαγόνι στο άλλο, ακόμη και όταν τα τρέ
Μια άτυχη ημέρα το 1877, όπως αναφέρεται στο theamatiko.com, αλλά και σε άλλα blogs που φιλοξενούν τη συγκεκριμένη αληθινή ιστορία, εκτίμησε λάθος το άλμα του και έπεσε στις ράγες την ώρα ακριβός που ένα κινούμενο τρένο περνούσε από πάνω τους.
Ο James επέζησε, αλλά το αποτέλεσμα του ατυχήματος ήταν να χάσει και τα δυο του πόδια από το γόνατο και κάτω.
Συντετριμμένος αλλά όχι απογοητευμένος, ο Jumper έφτιαξε δύο ξύλινα πόδια και έπιασε δουλειά στο σταθμό Uitenhage.
Κατασκεύασε ακόμη και ένα ξύλινο καροτσάκι για να τον μπορεί να κυκλοφορεί, αλλά παρά τις προσθήκες, εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει προβλήματα.
Ο James συνάντησε τον Τζακ στην τοπική αγορά.
Εντυπωσιάστηκε με την ευφυΐα του και αποφάσισε να τον προσλάβει για να γίνει ο νέος βοηθός εργασίας του.
Τελικά, ο Τζακ έμαθε να σπρώχνει το αναπηρικό καρότσι του James, να αλλάζει τα σήματα του τρένου και ακόμη και να χειρίζεται τις διασταυρώσεις από τις ράγες.
Γρήγορα έγινε ένας πολύτιμος βοηθός στην εργασία James.
Το μόνο πρόβλημα; Ο Τζακ ήταν μπαμπουίνος.
O James όταν τον απέκτησε, τον είδε να οδηγά έναν αραμπά (κάρο). Γι’αυτό και εντυπωσιάστηκε από τις δεξιότητες του μπαμπουίνου και τον αγόρασε.
Ο James δίδαξε στον Τζακ να χρησιμοποιεί τα σήματα για τα τρένα κρατώντας ψηλά μια ή δύο πινακίδες και τραβώντας τους αντίστοιχους μοχλούς.
Ο Τζακ αντιλαμβανόταν τις εργασίες παρακολουθώντας τον James, όπως η αλλαγή κατεύθυνσης στις ράγες.
Όταν ένα τρένο έμπαινε στο σταθμό, σφύριζε τέσσερις φορές, σηματοδοτώντας την ανάγκη του τραίνου για τη χρήση του αγωγού νερού.
Μόλις άκουγε τα σφυρίγματα, ο James ξεκινούσε μια σειρά συγκεκριμένων ενεργειών.
Ο Τζακ αντιλαμβανόταν και μετά από λίγες μέρες ήταν σε θέση να κάνει τις ίδιες ενέργειες μόνος του.
Τελικά, κατάφερε να χειρίζεται τα σήματα του σιδηροδρόμου μόνος του υπό την επίβλεψη του James.
Έγινε κάτι σαν τοπική διασημότητα και άνθρωποι έρχονταν από το Κέιπ Τάουν για να παρακολουθήσουν τον μπαμπουίνο να χειρίζεται τις ράγες των τραίνων.
Ωστόσο, η ιδέα ενός μπαμπουίνου να χειρίζεται τα τρένα ήταν λίγο ανησυχητική για κάποιους ανθρώπους και ένας ενσυνείδητος πολίτης ειδοποίησε τη διεύθυνση των σιδηροδρόμων.
Προφανώς, ενώ ήταν γνωστό στο γραφείο διαχείρισης ότι ο James είχε προσλάβει βοηθό, το γεγονός ότι επρόκειτο για πίθηκο είχε με κάποιο τρόπο διαφύγει σαν λεπτομέρεια
Ένας επιθεωρητής των σιδηροδρόμων στάλθηκε αμέσως στο σταθμό για να απολύσει τον Τζακ και τον James, αλλά όταν έφτασε, ο James παρακάλεσε τον επιθεωρητή να δοκιμάσει τις δεξιότητες του Τζακ του μπαμπουίνου.
Θεωρώντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο μπαμπουίνος να είναι τόσο ικανός όσο ισχυριζόταν ο James, ο επιθεωρητής συμφώνησε.
Έδωσε εντολή σε έναν μηχανικό να ηχήσει το σφύριγμα ενός τρένου και παρακολούθησε σοκαρισμένος καθώς ο Τζακ έκανε τις σωστές αλλαγές σήματος.
Παρεμπιπτόντως, ο Τζακ δεν κοιτούσε τίποτε άλλο πέρα από το τρένο και τις αρμοδιότητές του και δεν άφηνε τίποτε να του αποσπάσει την προσοχή διασφαλίζοντας ότι η δουλειά του ήταν σωστή.
Ο επιθεωρητής των σιδηροδρόμων εντυπωσιάστηκε και τελικά άφησε τον James να κρατήσει τη δουλειά του.
Έκανε ακόμη και τον Τζακ τον μπαμπουίνο επίσημο υπάλληλο, πληρώνοντάς του 20 σεντς την ημέρα και μισό μπουκάλι μπύρα κάθε εβδομάδα για τη δουλειά του για τα επόμενα εννέα χρόνια.
Το ακόμα πιο εκπληκτικό είναι ότι ο Τζακ ο μπαμπουίνος δεν έκανε ποτέ λάθος.
Μετά από εννέα χρόνια στη δουλειά, ο Τζακ προσβλήθηκε από φυματίωση και πέθανε. Το κρανίο του, ωστόσο, παραμένει στο Μουσείο Albany στο Grahamstown της Νότιας Αφρικής.
