Η φωνή του Στέλιου και ο θρυλικός αμανές που έμεινε στην ιστορία
Ο Στέλιος Καζαντζίδης, ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές της ελληνικής μουσικής σκηνής, κατάφερε να δημιουργήσει έναν μύθο γύρω από το όνομά του χάρη στην ερμηνευτική του δεξιοτεχνία. Με τη μοναδική του ικανότητα να εισχωρεί βαθιά στην ψυχή των ακροατών, ο Καζαντζίδης έγινε ο φωνητικός «εκφραστής» των παθών και των ελπίδων ενός ολόκληρου λαού.
Δεν ήταν μόνο η ποιότητα της φωνής του που ξεχώριζε. Ήταν η ιδιαίτερη τεχνική και το πάθος με το οποίο αποτύπωνε συναισθήματα. Ο Καζαντζίδης διέθετε την ικανότητα να ενσωματώνει πλούσια φωνητικά στολίδια στα τραγούδια του, μετατρέποντας κάθε σύνθεση σε μια προσωπική εξομολόγηση. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της τέχνης του ήταν ο αμανές.
Το 1959 είναι χρονιά μεγάλων επιτυχιών για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Είναι η χρονιά της Μαντουμπάλας και του διαχρονικού «Δυο πόρτες έχει η ζωή». Είναι όμως και η χρονιά ενός τραγουδιού που ο τραγουδιστής δανείστηκε από την Ινδική μυθολογία του κινηματογράφου της εποχής του.
Ulfat ka saaz chhedo λεγόταν το τραγούδι το οποίο είχε πλαισιώσει μουσικά το 1953 την Ινδική ταινία Aurat. O Καζαντζίδης δανείστηκε τη δραματική μουσική του πλαισιώνοντας το με ανάλογους στίχους και έφτιαξε το κλασικό πλέον «Αυτή η νύχτα μένει».
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έντυσε το τραγούδι αυτό με ένα αξεπέραστο αμανέ ως εισαγωγή. Οι ζυγισμένες ακροβασίες της φωνής του πάνω σε ένα …αχ που με περίτεχνα ζιγκ-ζαγκ δημιουργεί μια αυτόνομη μελωδία, εκστασιάζουν και εντυπωσιάζουν τον ακροατή. Η φωνή του Στέλιου, ολοστρόγγυλη, συμπαγής, ακριβής στην τονικότητα, ολομόναχη, δίχως όργανα γύρω της αποτελεί ίσως την πιο συγκλονιστική στιγμή της ελληνικής μουσικής για τη δεκαετία του 1950.
Το Ινδικό τραγούδι που έγινε Ελληνικό
Τα μιούζικαλ “Barsaat” ή ο “Awaara” (Ο αλήτης της Βομβάης) και η “Mother India” (Γη ποτισμένη με ιδρώτα) και καλλιτέχνες όπως η Lata Mangeshkar, ο Ρατζ Καπούρ και η Ναργκίς λατρεύτηκα από τους Έλληνες.
Εκατό και πλέον ταινίες προβλήθηκαν στην Ελλάδα, με θέματα κοινωνικά, ερωτικά, ιστορικά ή μυθολογικά. Τα τραγούδια στις ινδικές ταινίες δεν ερμηνευόταν από τους ίδιους τους ηθοποιούς, αλλά από διάσημους playback τραγουδιστές. Κορυφαίες ανάμεσα στις γυναίκες τραγουδίστριες υπήρξαν η Lata και η Shamshad Διασημότερος μεταξύ των ανδρών ήταν ο Mukesh. Οι συνθέτες που μονοπώλησαν τη μουσική επένδυση των ινδικών ταινιών ήταν ο Naushad και οι Shankar – Jaikishan.
Εκείνο που άρεσε στους Έλληνες θεατές περισσότερο στις ινδικές ταινίες, ήταν τα τραγούδια τους. Αυτό κέντρισε το επιχειρηματικό δαιμόνιο ορισμένων συνθετών που διασκεύασαν ή αντέγραψαν ινδικά τραγούδια, και με ελληνικούς στίχους τα παρουσίασαν ως δικά τους δημιουργήματα (επισήμως έχουν καταγραφεί 108 τραγούδια).
Με αυτόν τον τρόπο η εισβολή της Ινδίας και στην ελληνική μουσική ήταν αναπόφευκτη. Παραδόξως εκείνα τα τραγούδια που στο σύνολο της ελληνικής δισκογραφίας των δεκαετιών 1950-1960 αποτελούν μικρό ποσοστό, έμειναν παρ’ όλα αυτά διαχρονικά, θα λέγαμε ίσως και κλασσικά. Αποτελούν πλέον αντιπροσωπευτικά «ελληνικά» λαϊκά τραγούδια εκείνης της περιόδου. Γνωστότερα παραδείγματα: «Αυτή η νύχτα μένει» (ινδικό).
Το 1959 ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν διασκεύασε ακριβώς αλλά «δανείστηκε» την μουσική από ένα ινδικό τραγούδι και κυκλοφόρησε το «Αυτή η νύχτα μένει». Ένα τραγούδι το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 1953 για την Ινδική ταινία Aurat.
Από fosonline
