Στις 8 Αυγούστου του 1993, ο Shawn και η Deanne Breedlove έφεραν στον κόσμο το αγοράκι τους, τον Ben. Αλλά ο ενθουσιασμός τους γύρισε γρήγορα σε στενοχώρια, όταν οι γιατροί διέγνωσαν ότι ο Ben πάσχει από υπερτροφική καρδιομυοπάθεια, μια θανάσιμη καρδιακή ανωμαλία.
Οι γιατροί δήλωσαν ότι ο Ben θα υποφέρει από την απειλητική για τη ζωή κατάσταση για το υπόλοιπο της ζωής του, και ότι δεν υπήρχε καμία θεραπεία. Αντί να είναι όμως στεναχωρημένοι επ’ αόριστον, ο Shawn και η Deanne αποφάσισαν να ζήσουν την κάθε μέρα και να είναι ευγνώμονες για τον όμορφο γιο τους.
Μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή του και τον μικρότερο αδελφό του, ο Ben μεγάλωσε κι έγινε κι αυτός ένα δραστήριο και κοινωνικό παιδί. Με τα χρόνια, είχε τρεις καρδιακές ανακοπές. Κάθε φορά που η καρδιά του σταματούσε να χτυπάει, ο Ben περιέγραφε τα οράματά του. Έβλεπε μια “αίθουσα αναμονής του ουρανού, γεμάτη λαμπερά φώτα και αγγέλους.”
Το 2010, ο Ben άρχισε να κάνει βίντεο και τα αναρτούσε στο YouTube, στο οποίο μοιραζόταν συμβουλές σχέσεων με τους συνομηλίκους του. Έγινε γρήγορα μια δημοφιλής προσωπικότητα του YouTube και απέκτησε πολλούς πιστούς θαυμαστές.
Το βράδυ των Χριστουγέννων του 2011, ο Ben έπαθε καρδιακή ανακοπή στο σπίτι, ενώ η οικογένεια του και οι φίλοι του είχαν συγκεντρωθεί εκεί για το δείπνο των Χριστουγέννων. Απεβίωσε σε ηλικία 18 ετών. Η είδηση του θανάτου του έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο. Περισσότεροι από 1.400 άνθρωποι παρακολούθησαν τη νεκρώσιμη ακολουθία του, και άλλοι 11.000 από όλο τον κόσμο την παρακολούθησαν σε απευθείας σύνδεση.
Λίγες ημέρες μετά το θάνατο του γιου τους, ο Shawn και η Deanne ρωτήθηκαν σχετικά με το”βίντεο.” Η οικογένεια δεν είχε ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσαν.
Όπως αποδείχθηκε, ο Ben είχε αναρτήσει ένα τελευταίο βίντεο μόλις μία εβδομάδα πριν πεθάνει. Όταν ο Shawn, η Dianne, και η υπόλοιπη οικογένεια του Ben το είδαν, συνειδητοποίησαν γιατί έγινε viral με εκατομμύρια προβολές.
Παρακολουθήστε τα παρακάτω βίντεο για να δείτε τι άφησε ο Ben πίσω του.
“Γεια σας, είμαι ο Ben Breedlove. Πάσχω από υπερτροφική καρδιομυοπάθεια, μια θανάσιμη καρδιακή ανωμαλία. Όσο μεγάλωνα, μάθαινα γιατί είναι επικίνδυνη. Με έχει τρομοκρατήσει αρκετά και μισώ αυτό το συναίσθημα. Δεν μου επιτρεπόταν να συμμετάσχω σε όλα τα αθλήματα όπως οι φίλοι μου. Μου έχει στοιχίσει που έχασα αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Ήλπιζα να είμαι σαν όλους τους άλλους. Αλλά αυτό είναι κάτι με το οποίο έμαθα να ζω και το αποδέχτηκα.
Η πρώτη φορά που αντιμετώπισα το θάνατο ήταν όταν ήμουν τεσσάρων. H ζωή μου απειλούνταν, ήταν τρομακτικό όλο αυτό. Το σάκχαρο στο αίμα μου έπεσε στο 14. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνη τη μέρα. Εκτός από ένα πράγμα που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Ότι με μετέφεραν με το φορείο. Δύο νοσοκόμες το έσερναν και η μητέρα μου έτρεχε δίπλα του.
Υπήρχε μια λάμψη από πάνω μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν επειδή ήταν τόσο φωτεινό. Είπα στη μητέρα μου “κοίτα τη λάμψη!” και της την έδειξα με το δάχτυλό μου. Εκείνη μου είπε ότι δεν έβλεπε τίποτα. Ποτέ δεν υπήρξαν λάμψεις στην αίθουσα.
Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να χαμογελάσω. Δεν ανησυχούσα για τίποτα, σαν να μην συνέβαινε τίποτα άλλο στον κόσμο. Και συνέχιζα να χαμογελώ…
Δεν μπορώ να περιγράψω τη γαλήνη που ένιωσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα, ούτε εκείνη την ημέρα. Μετά απ’ αυτό, τα πράγματα κυλούσαν ομαλά για κάποια χρόνια.
Μέχρι το 2007, όταν αντιμετώπισα ξανά προβλήματα με την καρδιά μου. Οι γιατροί αποφάσισαν ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Έτσι, στις 3 Μαΐου του 2009 έκανα εγχείρηση για εμφύτευση βηματοδότη. Δεν ήταν εύκολο για μένα αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Από τότε το πρόβλημα της υγείας μου επιβαρύνθηκε. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος.
Το καλοκαίρι του 2011 αντιμετώπισα το θάνατο ξανά. Μπήκα στο χειρουργείο για τις αμυγδαλές μου, μια εγχείρηση ρουτίνας για τους γιατρούς. Οι γονείς μου περίμεναν απ’ έξω, όταν ο ιερέας τους πλησίασε και τους είπε “πρέπει να προσευχηθούμε”. O γιος σας είχε ένα καρδιακό επεισόδιο και προσπαθούν να τον επαναφέρουν. Από θαύμα τα κατάφεραν.
Φοβήθηκα πως θα πεθάνω, αλλά χαίρομαι που τα κατάφερα. Μετά απ’ αυτό, προσπάθησα τόσο να τα ξεχάσω όλα και να μην ανησυχώ πια.”
“Δύο βδομάδες νωρίτερα, στις 6 Δεκεμβρίου του 2011, ήταν η τρίτη φορά που είδα το θάνατο. Περπατούσα στο διάδρομο του σχολείου. Είχα τάση για λιποθυμία, έτσι κάθισα σε ένα παγκάκι. Λιποθύμησα.
Μετά, ξύπνησα με τους γιατρούς να είναι γύρω μου. Δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω, ούτε να κουνηθώ, παρακολουθούσα μόνο τις κινήσεις τους. Έβαλαν ηλεκτρόδια στο στήθος μου. Άκουσα τον έναν να λέει ‘έτοιμα!’ Και τον άλλο να λέει ‘πάμε!’
Λιποθύμησα ξανά. Η καρδιά μου σταμάτησε και σταμάτησα να αναπνέω για 3 λεπτά. Όταν το ανθρώπινο σώμα “πεθαίνει”, ο εγκέφαλός του συνεχίζει να λειτουργεί για ένα μικρό διάστημα. Τους άκουσα να λένε “δεν αναπνέει, η καρδιά του σταμάτησε, δεν έχει παλμό.” Σκέφτηκα: “Αυτό ήταν. Πεθαίνω.”
Το επόμενο πράγμα που συνέβη, δεν ξέρω αν ήταν όνειρο ή όραμα. Αλλά όσο ήμουν αναίσθητος, ήμουν σ’ αυτό το άσπρο δωμάτιο. Δεν υπήρχαν τοίχοι, εγώ απλά προχωρούσα. Δεν υπήρχαν ήχοι, αλλά αυτό το αίσθημα γαλήνης το είχα νιώσει και όταν ήμουν 4.
Φορούσα ένα πολύ όμορφο κοστούμι και ήταν μαζί μου ο αγαπημένος μου ράπερ, ο Kid Cudi. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί ήταν μόνο αυτός μαζί μου και κανένας άλλος.
Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είδα ότι ήταν ακριβώς μπροστά μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν “Ουάου! Πόσο ωραίοι είμαστε!” Είχα το ίδιο συναίσθημα, δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω.
Κοίταξα ξανά στον καθρέφτη και ένιωσα περήφανος για τον εαυτό μου, για τη ζωή μου και γι’ αυτά που είχα κάνει. Ήταν το ΚΑΛΥΤΕΡΟ συναίσθημα.
Ο Kid Cudi με πήγε σε ένα γυάλινο γραφείο και έβαλε το χέρι του στον ώμο μου. Μετά απ’ αυτό, άκουσα το αγαπημένο μου τραγούδι, το Mr. Rager. Στο σημείο που λέει “εκεί που τελειώνει η φαντασία αρχίζει ο παράδεισος,” εκείνος είπε “πήγαινε”.
Τότε ξύπνησα και οι γιατροί μου έκαναν καρδιοπνευμονική ανάνηψη. Δεν ήθελα να αποχωριστώ αυτό το μέρος. Μακάρι να μην ξυπνούσα ΠΟΤΕ. Πιστεύετε στο Θεό και στους Αγγέλους; Εγώ ναι, πιστεύω.
