Γράφει η Ειρήνη Πυλαρινού
«Καλημέρα, καλή εβδομάδα!», το τηλέφωνο μετά από καιρό, κοιτάς τον αριθμό και είναι ένας από τους εξαφανισμένους. Ναι μωρέ, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποί σου, συγγενείς και μη, που λειτουργούν σαν guest star στη σκηνή της ζωής σου.
Μα θα μου πεις, άνθρωποί σου και εξαφανισμένοι, δεν πάει. Και όμως πάει, και πολύ παραπέρα, ώσπου να καταλάβεις τι θέλουν από σένα.
Στην αρχή όλοι είναι ντυμένοι με ένα όμορφο κουστούμι, σου παρουσιάζονται τόσο στιλάτοι για να πάρουν κάτι από σένα. Κουστουμαρισμένος χαρακτήρας λέγεται. Όλοι έχουμε βρεθεί σε αυτή την θέση, δεν είναι κακό για σένα. Το κουστουμάκι αυτό γρήγορα φθείρεται, σκίζεται, καθώς τίποτα δεν μένει όρθιο όταν το ράψιμο της ψυχής είναι με ψέματα.
Οι σχέσεις λοιπόν αυτές έχουν ένα γρήγορο πανομοιότυπο τέλος, είτε γιατί κατάλαβες, είτε γιατί πήραν ό,τι ήθελαν από εσένα κι έφυγαν. Πληγώθηκες αλλά και γλίτωσες. Συνήθως αυτό γίνεται σε αρκετά σύντομο διάστημα. Είναι και αυτοί όμως, οι κομπάρσοι που χάνονται για λίγο και όταν θέλουν κάτι ξαναγυρνάνε. Κι αυτό είναι το χειρότερο, το αρκετά γελοίο.
Εκεί λοιπόν να χαλάς χατίρια και να λες και κάνα όχι. Εκεί θα δεις, θα μάθεις ανθρώπους, θα δεις χαρακτήρες να ξεσκεπάζονται, συμφέροντα να χτυπάνε στη σειρά σαν μουσικά όργανα. Να χαλάς χατίρια, να γλυτώνεις τον εαυτό σου από την εκμετάλλευση. Να χαλάς χατίρια σε οτιδήποτε σε αγχώνει, σε προβληματίζει, σε οτιδήποτε δεν κάνεις με την καρδιά σου.
Να χαλάς χατίρια, να μαθαίνεις ανθρώπους, να λες ΟΧΙ στην εκμετάλλευση και να κρατάς τις ομορφιές της ψυχής σου μονάχα για εκεί που αξίζει. Να χαλάς χατίρια να μαθαίνεις ανθρώπους, ήρθε η ώρα να σου αποδείξουν πως αξίζει τον κόπο που γίνεσαι το κόκκινο χαλί στα πόδια τους, και όχι το χάλι που πατάνε, λερώνουν, και φεύγουν!
