Ήμουν σήμερα στο εμπορικό κέντρο με τα δύο μωρά μου, τον σχεδόν 6 ετών Airryn και την 1 μηνός Adasyn.
Όσο κάναμε τη βόλτα μας η Addie πείνασε, οπότε καθίσαμε σε ένα εστιατόριο για να φάμε όλοι και να θηλάσω και την μικρή. Ο Airryn έτρωγε το κοτόπουλό του, εγώ ήμουν καλυμμένη και εκείνη την ώρα περνάει από δίπλα μας μια κυρία με το παιδί της, μας κοιτάζει και γουρλώνει τα μάτια.
Αφού κάθισε όμως συνέχιζε να με κοιτάζει επίμονα και σύντομα σηκώθηκε, με πλησίασε και μου είπε: «Ξέρεις ότι υπάρχει καρέκλα στο μπάνιο για να θηλάσεις το μωρό σου. Το παιδί μου δε χρειάζεται να σε βλέπει να ταΐζεις το δικό σου όσο εκείνη τρώει«.
Ξεκίνησα να απαντήσω, αλλά εκείνη την ώρα πετάχτηκε ο γιος μου και είπε: «Εγώ γιατί να βλέπω το δικό σου παιδί όσο τρώω;«. «Τρώει χωρίς να φαίνεται κανένα ανεπίτρεπτο σημείο του σώματος» απάντησε εκείνη.
Κοιτώντας το κοpιτσάκι, συνέχισε: «Εγώ βλέπω τα πόδια της. Εσύ δε βλέπεις κανένα σημείο της αδερφής μου.»
Εκείνη γύρισε προς τα εμένα και με ρώτησε αν του επιτρέπω να μιλάει σε όλους έτσι, οπότε της είπα: «Τι εννοείς; Με ειλικρίνεια;»
Μου ξαναείπε να πάω στο μπάνιο, με αποτέλεσμα ο Airryn να σηκωθεί και να κατευθυνθεί προς το τραπέζι τους. «Τι κάνεις εκεί;» ρώτησε. «Είχα σκοπό να σε βοηθήσω να φας κι εσύ στο μπάνιο. Αν πιστεύεις ότι είναι εντάξει για την αδερφή μου να φάει εκεί, τότε είναι εντάξει και για σένα» απάντησε ο μικρός!
