Να είσαι καλός και ευγενικός με όλους. Να κάνεις υπομονή και σε κάθε “χαστούκι”, να γυρνάς και το άλλο μάγουλο. Να ανέχεσαι όλους αυτούς που “πρέπει” και να μην λες ποτέ “όχι” όποτε σου ζητάνε κάτι. Να ξεβολεύεσαι για να βολέψεις τους άλλους και να υποκρίνεσαι πως όλα είναι καλά για να μην νιώσει κανείς γύρω σου άσχημα. Να καταπίνεις τα “θέλω” σου, αν δεν ταιριάζουν με αυτά των άλλων και να σκύβεις και λίγο παραπάνω αν χρειαστεί, για να βολευτούν καλύτερα όσοι έχουν ανέβει στην πλάτη σου. Και κάποια στιγμή μεγαλώνεις…
Κάποια στιγμή μεγαλώνεις κι αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή είναι μικρή για να καταπιέζεσαι για όλους, πως η ζωή είναι μικρή για να μην την ζεις όπως εσύ γουστάρεις. Κι ίσως είναι εκεί το ορόσημο, κάπου στα 40, που καταλαβαίνεις πως είναι αδύνατον να είσαι καλός για όλους, πως είναι αδύνατον να σ’ αγαπούν όλοι, πως είναι αδύνατον να σε συμπαθούν όλοι. Κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως όχι μόνο είναι αδύνατον να συμβούν όλα αυτά, αλλά πραγματικά δεν χρειάζεται κιόλας!
Μεγαλώνεις κι αρχίζεις πια να καταλαβαίνεις πως αν δεν σ’ αγαπήσεις, αν δεν σε σεβαστείς εσύ ο ίδιος, δεν πρόκειται να το κάνει κανείς. Μεγαλώνεις κι αρχίζεις να μπορείς να βάζεις τα όριά σου και να επιβάλλεις με τον τρόπο σου τους άλλους να τα σεβαστούν. Μεγαλώνεις και μπορείς να ξεχωρίσεις τι και ποιους γουστάρεις να έχεις κοντά σου κι ίσως κάποιες φορές να τους ανεχτείς. Μεγαλώνεις κι αντιλαμβάνεσαι πως η ουσία δεν είναι στο πόσοι είναι γύρω σου, αλλά στο ποιοι. Μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι που σε πονάνε, δεν έχουν καμία θέση στη ζωή σου.
Γιατί μετά τα 40, κρατάς πια τα ψηλά, άβολα τακούνια μόνο για ιδιαίτερες περιπτώσεις και ακριβώς το ίδιο κάνεις και με την ανοχή σου…
Κική Γιοβανοπούλου
