Γεννήθηκα στην Κρήτη.
Μεγάλωσα ξυπόλυτο παιδί στις αμμουδιές της πατρίδας μου,
που έβαζα στ’ αυτιά μου τα κοχύλια της θάλασσας,
ν’ ακούσω τη βουή του ωκεανού.
Δεν ήξερα να αποζητώ την ομορφιά μα η ομορφιά ξεδιπλωνόταν μέσα μου.
Δεν ήξερα να αποζητώ τη λεβεντιά μα η λεβεντιά ξεδιπλωνόταν μέσα μου,
από τις διηγήσεις του παππού μου.
Αφήστε με να παινέψω την πατρίδα μου.
Το αξίζει.
Συμπτωματικά βρέθηκα στο θέατρο.
Έγινα ηθοποιός όπως θα μπορούσα να γίνω και σιδηρουργός.
Ήθελα να ξοδιάσω όσες δυνάμεις κρύβανε τα μπράτσα και η ψυχή μου.
Ήταν μια νύχτα Ιουνίου του 1928,
όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τα φώτα της ράμπας
από τη μικρή και αξέχαστη σκηνή του θεάτρου των Νέων του Παγκρατίου.
Το θέατρο θα πρέπει να λειτουργεί σαν ένα σχολείο
και όχι μόνο σαν ψυχαγωγία γελαστική.
Το θέατρο πετυχαίνει το σκοπό του,
όταν φεύγοντας από αυτό, έχεις αποκομίσει κάποια συμπεράσματα
που θα σου χρησιμέψουν σαν τροφή της ψυχής και της ζωής σου.
Θα προτιμούσα να είχα γνώσεις περισσότερες απ’ όταν βγήκα στο θέατρο.
Είχα πολύ λίγες.
Στην εποχή τη δική μου,
οι άνθρωποι ωριμάζαμε πνευματικά πολύ αργότερα από τα σημερινά παιδιά. Ήμουν τριάντα ετών,
και αισθανόμουν όπως τα παιδιά των δέκα ετών σήμερα.
Τέτοια ντροπή, τέτοια συστολή, τέτοια επιφυλακτικότητα,
τέτοιο σεβασμό, απέναντι σε καθετί που άξιζε σεβασμό.
Πορεύτηκα έντιμα στη ζωή μου
και στην ιδιωτική, και στην πολιτική και στην επαγγελματική.
Κι εκεί οφείλω ένα μεγάλο μέρος της τοποθέτησης
που έχει κάνει ο κόσμος στη δουλειά μου: στην εντιμότητά μου,
στο ότι δεν είμαι άνθρωπος των παραχωρήσεων και των υποχωρήσεων.
Η έντιμη και σωστή θεώρηση της τέχνης,
οδηγούν τον καλλιτέχνη στο σωστό δρόμο.
Έτσι το έργο του γίνεται δεκτό απ’ όλο τον κόσμο
ανεξάρτητα από πολιτικές ή όποιες άλλες διαφορές.
Η ζωή μου υπήρξε
φαινομενικά ήρεμη, ουσιαστικά όμως φοβερά ανήσυχη.
Φαινομενικά άτονη, ουσιαστικά έντονη και αγωνιστική.
Ένας άνθρωπος που στρατεύεται,
μένει στρατευμένος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Η ζωή… Αχ η ζωή!
Πάρε λίγο φως από τον ήλιο, λίγα λουλούδια, λίγα κελαηδήματα πουλιών,
κάτι από το ποταμάκι που τρέχει, κάτι από την αγάπη, βάλ’ τα όλα μαζί,
και τότε θα δεις τι όμορφη που είναι η ζωή.
