Ο Ανδρέας Κονάνος είναι ένας πεφωτισμένος άνθρωπος πρώην ιερέας και ένας χαρισματικός ομιλητής με δικό του στυλ και βιωματική πάντα αφήγηση, ο οποίος έχει καταφέρει να φέρει τους ανθρώπους στην Εκκλησία χάρη στη ζωντάνια, τη γοητεία και την αλήθεια του λόγου του.
Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος γνωρίζει πώς να μιλήσει στη καρδιά καθώς και το μυαλό όλων μας και έχει πολλά να μας προσφέρει μέσα από τα διδάγματά του.
Σήμερα με μια δημοσίευσή του στη σελίδα του στο Facebook καταπιάνεται με το ζήτημα της βίας των γονέων κατά των παιδιών και της σωματικής τιμωρίας. Η σωματική τιμωρία των παιδιών παραβιάζει το θεμελιώδες δικαίωμά τους στο σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της σωματικής ακεραιότητας, είναι ωστόσο κοινωνικά και νομικά αποδεκτή σε πολλές χώρες του κόσμου.
Πολλοί διεθνείς οργανισμοί για τα δικαιώματα του παιδιού συστήνουν τη ρητή απαγόρευσή της επειδή βλάπτει την ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών και συνιστά παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού και του παγκόσμιου δικαιώματος στην ίση προστασία σύμφωνα με τον νόμο.
Ως γονείς οφείλετε να βοηθήσετε το παιδί να καταλάβει το λάθος του με κόσμιο τρόπο και όχι να το τιμωρήσετε ως άτυποι δικαστές, παραγνωρίζοντας έμμεσα ότι λόγω ηλικίας είναι δεδομένα ανώριμο. Αν η σωματική τιμωρία λαμβάνει χώρα με μεγάλη συχνότητα, το μόνο βέβαιο είναι πως θα δημιουργηθούν απωθημένα ή, ακόμα χειρότερα, ψυχικά τραύματα στο παιδί, τα οποία θα κουβαλά για μια ζωή.
Διαβάστε την σχετική τοποθέτηση του π. Ανδρέα Κονάνου
Μακάριοι οι γονείς που δεν βαράνε τα παιδιά τους, μα τα εμπνέουνε με το ταπεινό παράδειγμά τους.
Είναι τραγικό να χτυπάς το παιδί σου. Δείχνει πόσο ξόφλησες ως προς την αξία και δύναμη της ψυχής και της πειθούς σου. Δεν μπορείς να πείσεις, γι’ αυτό πιέζεις. Δεν μπορείς να εμπνεύσεις, και επιδεικνύεις μπράτσα, και δύναμη χεριών. Είναι κάτι γονείς που ‘χουν χέρια σα τανάλιες, βαριά και σκληρά. Ψυχή όμως, ψόφια. Και βαράνε τα παιδιά τους μ’ αυτό το χέρι. Και προκαλούν τραύματα, και στο κορμί και παντού. Να ξέρουν ότι έτσι χάνουν το παιδί τους για πάντα. Αν όχι σήμερα που είναι μικρό και τους έχει ανάγκη, σίγουρα αύριο που θα μεγαλώσει λίγο, με την πρώτη ευκαιρία θα φύγει από κοντά τους.
Ψυχικά βέβαια, ήδη φεύγει από σήμερα κιόλας.
Και γίνεσαι, συ, ο γονιός, σα ξένος, με το σπλάχνο σου.
Δεν αρκεί να λες ότι το αγαπάς. Είναι ανάγκη να μάθεις και τρόπους ανθρωπιάς!! Δεν είσαι πλέον πρωτόγονος, κανίβαλος, ούτε ζεις στα βουνά, ή σε σπηλιές…
Μάθε τη δύναμη του λόγου. Και μίλα όμορφα.
