Η πινακίδα στο κέντρο της Φλώρινας που γράφει «Αεροδρόμιο» σε οδηγεί σε έναν μακρύ χωματόδρομο, μέχρι που φτάνεις σε μία έκταση με φυσικό χόρτο. Δύσκολα διακρίνεις τους δύο διαδρόμους.
Το μεγάλο τολ (ημικυκλικό υπόστεγο) και τα δύο ανεμούρια, όμως, φανερώνουν ότι εκεί κάτι συμβαίνει. Ο Γιώργος Ηλιόπουλος βάζει δύναμη και ανοίγει τις δύο μεγάλες πόρτες. Μπροστά, στη «βιτρίνα», είναι ένα υπερελαφρό μονοκινητήριο διθέσιο και στο βάθος ακόμη δύο μικρά αεροσκάφη. Είναι οι εγκαταστάσεις της τοπικής αερολέσχης. Με μία ουσιαστική διαφορά από τις άλλες αερολέσχες: Τα μονοκινητήρια είναι τοπικής κατασκευής – Made in Florina.
Στην Πάτρα οι μαθητές μαζεύουν ελιές και το λάδι θα πάει σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη
Ο Γιώργος Ηλιόπουλος είναι συνταξιούχος αστυνομικός. Δηλώνει όμως μοντελιστής και είναι πιλότος.
«Εκεί πάνω είμαι μόνος μου με τον Θεό, εδώ κάτω μπορεί να βγει κάποιος και να με χτυπήσει», απαντάει αφοπλιστικά όταν τον ρωτάμε τι φοβάται περισσότερο: Το αεροπλάνο ή το αυτοκίνητο; Ο μοντελισμός είναι η μεγάλη του αγάπη. Αυτός τον οδήγησε στην κατασκευή τριών αεροσκαφών, που «είδα να πετούν μαζί στον ουρανό της Φλώρινας», όπως είπε στο VICE.
Τα έφτιαξε μόνος του. Από λευκό χαρτί, όπως λέει, παραπέμποντας στην εκ του μηδενός αρχή. Δεν έχει σπουδάσει κάτι συναφές με την κατασκευή αεροσκαφών. Άλλωστε, για να γίνει ένα αεροπλάνο «χρειάζονται 50 ειδικότητες. Μόνος του δεν το κάνει κανένας», απαντάει.
Ξεκίνησε να σχεδιάζει μονοκινητήρια από τη δεκαετία του ’80. Χωρίς χρήματα, μόνο με μεράκι και με κέφι για τον αέρα. Κάτι του έλεγε μέσα του ότι ο κατασκευαστικός τομέας της αεροπορίας τον ελκύει περισσότερο απ’ ότι η ελευθερία των αιθέρων. Το πρώτο ήταν το «Λυγκιστής», από την αρχαία ονομασία της Φλώρινας. Λίγο παραμελημένο στο βάθος του τεράστιου υπόστεγου. Κρατάει όμως το ζωγραφισμένο χαμόγελό του κάτω από τη θέση του κυβερνήτη. Cpt Giorgios Iliopoulos, γράφει στο πλάι της θέσης του πιλότου.
Το «Λυγκιστής» είναι πειραματικό, που έγραψε αρκετές ώρες πτήσης. Το αεροσκάφος ήταν έτοιμο το 1994. Εξ ολοκλήρου από ανακυκλωμένα υλικά. Το κάθισμα από καφετέρια, ο πίσω τροχός από αναπηρικό καροτσάκι και ο κινητήρας από ένα Volkswagen-χελώνα. Και η άτρακτος με τα φτερά, ξύλινα, από πεύκο Όρεγκον. Ήταν σε ντουλάπες που είχαν πεταχτεί. Κάποια κομμάτια έχουν συμπληρωθεί από λαμαρίνα και σε ορισμένα σημεία λίγο φελιζόλ και κόντρα πλακέ. Μοιάζει απίστευτο, όμως αυτό το αεροσκάφος πετούσε μέχρι πριν λίγο καιρό. Και τώρα πετάει, απλώς χρειάζεται συντήρηση.
Η κατασκευή ενός αεροσκάφους από την ακριτική Φλώρινα είναι λογικό να προξένησε εντύπωση, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Από τότε, έρχονται σε επαφή με τον Ηλιόπουλο διάφορες εταιρίες, πανεπιστήμια, φορείς του εξωτερικού και ζητούν να συνεργαστεί μαζί τους. Εκείνος τους καλεί να έρθουν στην πόλη του και εκείνοι επιμένουν. Το πειραματικό ξύλινο αεροσκάφος ήταν μόνο η αρχή. Από τότε δεν σταμάτησε. Παράλληλα άρχισε να σχεδιάζει ένα άλλο αεροσκάφος. Βρίσκεται στο κέντρο του υπόστεγου της αερολέσχης, που έχει ήδη επεκταθεί. Αλλιώς δεν χωρούσαν ούτε τα αεροσκάφη, ούτε οι πεταμένες λαμαρίνες από αεροπορικό αλουμίνιο, ούτε οι πάγκοι σχεδιασμού.
Είναι ο «Άρχων». Το όνομά του προέρχεται από τον αρχάγγελο Μιχαήλ.
«Είναι ο άρχων των αιθέρων», αναφέρει και δείχνει τις εικόνες που είναι στον τοίχο με τους δύο αρχαγγέλους. Ο χαρακτηρισμός του επισήμως είναι υπερελαφρό μονοκινητήριο, μονοθέσιο. Όμως αποτέλεσε το αεροσκάφος–πρόκληση για τις κατασκευαστικές ανησυχίες του Ηλιόπουλου. Έχει εικόνα μαχητικού και μάλιστα με χαρακτηριστικά Stealth – με γωνίες στην άτρακτο για να μην κεντράρουν τα ραντάρ. Η καινοτομία του όμως είναι οι χοάνες που βρίσκονται κάτω από τις πτέρυγές του. «Τα κοινά αεροσκάφη στηρίζουν την άνωσή τους στα φτερά. Τα διαστημικά λεωφορεία εξωτερικά στην άτρακτο και στα φτερά. Η άνωση σε αυτό στηρίζεται και εσωτερικά στην άτρακτο, από τις χοάνες», εξηγεί και αρχίζει να αναλύει επιστημονικά τι σημαίνει αυτό.
«Ήταν ο μόνος τρόπος να κρατηθεί στον αέρα με ταχύτητα 65 χιλιομέτρων την ώρα». Αυτό το έφτιαξε μόνος του. Αρχικά το σχεδίασε, περιγράφει και δείχνει έναν λευκό ταλαιπωρημένο πίνακα, που έχει ήδη ζωγραφισμένο ένα σχέδιο, κάτι σαν αεροπλάνο. Από εκεί όμως ξεκινούν όλα για τις κατασκευές του Γιώργου Ηλιόπουλου. Δίπλα στους σφιγκτήρες και κοντά στα εργαλεία για το περτσίνωμα των λαμαρίνων. Η κατασκευή άρχισε το 2005, με υλικά επίσημα και πιστοποιημένα. Το μαχητικό της Φλώρινας ήταν έτοιμο το 2009. Αφού προηγουμένως είχε γίνει ένα αεροσκάφος μοντέλο που έκανε τα τεστ πτήσης και ένα δείγμα, για τον υπολογισμό των χώρων και του τελικού σχήματος. Δηλαδή για να φτιάξει ένα αεροπλάνο, χρειάζεται να ολοκληρώσει τρία. Περίεργο για τον κοινό νου, όμως απαραίτητο.
Όταν εκείνη την εποχή ρωτούσες τον Ηλιόπουλο αν θα συνεχίσει, απαντούσε ότι «έκλεισε» ως κατασκευαστής. Είχε ταλαιπωρηθεί όχι από τον σχεδιασμό και την υλοποίηση, αλλά από τη γραφειοκρατική ταλαιπωρία. Πριν χρόνια έλεγε ότι αναζητούσε ποια υπηρεσία είναι αρμόδια για να του δώσει άδεια. Δεν τη βρήκε ποτέ. Τελικά, αφού περιπλανήθηκε σε γραφεία και υπουργεία, πήρε την άδεια από την ιταλική αρμόδια υπηρεσία, που έλεγξε τη δυνατότητα ασφαλούς πτήσης του αεροσκάφους. Αν αρχίσει αυτό, όμως, δεν σταματάει, όπως παραδέχεται χαμογελώντας ο ίδιος. Ο «Άρχων» ήταν η πρόκληση που οδήγησε τον Φλωρινιώτη μοντελιστή στην κατασκευή ακόμη ενός αεροσκάφους, που πλέον καλύπτει τις ανάγκες της αερολέσχης Φλώρινας και πετάει καθημερινά.
«Είχαμε μείνει από αεροπλάνο στην αερολέσχη. Για να αγοράσουμε ένα μεταχειρισμένο έπρεπε να δώσουμε πάνω από 25.000 ευρώ. Αυτό μας κόστισε 10.000 ευρώ. Όσοι ήθελαν, έβαλαν χρήματα και πετούν όλοι». Δείχνει το «Άταιρον». «Χωρίς ταίρι», αναφέρει ότι σημαίνει «όμως και At-air-on», συμπληρώνει. Ένα διθέσιο υπερελαφρό των 280 κιλών. Το βγάζει έξω από το υπόστεγο να μας το δείξει. «Το φτιάξαμε σε 16 μήνες. Χρόνος ρεκόρ για τα δεδομένα του χώρου», λέει. Χωρίς ρεύμα, χωρίς χρήματα και με τους κανονισμούς αεροπλοΐας να αλλάζουν από νύχτα σε νύχτα για τις ανάγκες άλλων ιδιωτών εισαγωγέων. Έτσι και το «Άταιρον» πήρε άδεια από την Ιταλία για να πετάει. Διαθέτει μάλιστα και αλεξίπτωτο που το καθιστά απολύτως ασφαλές για τους επιβαίνοντες.
Ανάμεσα στις κουλούρες από αεροπορικό αλουμίνιο, τις μπαταρίες που συνδέονται με το ηλιακό πάνελ για ενέργεια και τα τραπέζια με τα εργαλεία, στο τολ του αεροδρομίου Φλώρινας αρχίζει και σχηματοποιείται ακόμη μία άτρακτος. Είναι τα πραγματικά σχέδια ενός ακόμη μαχητικού. Μόνον που αυτό στόχος είναι να γίνει διθέσιο. Και με χοάνες. Άλλη μία πρόκληση, που είναι παραγγελία έρευνας.
«Μου το ζήτησαν από την Αυστραλία για να το παρουσιάσουν στην τελετή για τα 100 χρόνια της αεροπορίας τους. Ελπίζω να φτάσουν γρήγορα τα ανταλλακτικά που παρήγγειλα, να το τελειώσω. Δεν ξέρω αν θα πετάξει», λέει στο VICE. Όμως φαίνεται πως είναι βέβαιος για την πτήση, που ο ίδιος πάλι θα κάνει. Στο μυαλό του στροβιλίζουν σκέψεις για τις κατασκευές, ενώ μας μιλάει και απλώνει τα σχέδια για το επόμενο «μαχητικό».
«Όταν με στέλνει η γυναίκα μου στο σούπερ μάρκετ ορισμένες φορές παρασύρομαι και φτάνω εδώ, στο υπόστεγο». Το όνειρό του: «Να κατασκευάζονται εδώ στην Ελλάδα τέτοια αεροσκάφη άθλησης και ψυχαγωγίας. Τώρα αγόρασε η αεροπορία αρκετά, κόστισαν κάτι εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το καθένα. Θα ήθελα τα αεροπλάνα μου να πετούν και σε ξένους ουρανούς». Άλλωστε υπάρχει ως ΔΕΚΟ η «Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία», του μεταφέρουμε. «Δεν έχω δει να έχει κατασκευάσει κάτι», σημειώνει με νόημα.
Σύντομα φαίνεται ότι το τέταρτο αεροσκάφος θα είναι πραγματικότητα στη Φλώρινα. Και ο Ηλιόπουλος ήδη σκέφτεται το επόμενο βήμα. «Μου έδωσαν έναν κινητήρα, για να δω πώς μπορεί να βελτιωθεί. Άρχισα τη μελέτη», ενημερώνει. Νιώθει την ανάγκη να δώσει μία εξήγηση βλέποντας να μας φαίνονται περίεργα όλα όσα κάνει. «Το ταξίδι είναι η γλύκα. Η προσπάθεια και όχι ο προορισμός. Αυτό δεν το κάνει κανείς για όλα τα λεφτά του κόσμου».
{πηγή}
