Πριν από δέκα χρόνια εγκατέλειψα τη σύζυγό μου για κάποια άλλη. Τότε η κόρη μου ήταν 14 ετών. Είμαι πλέον παντρεμένος με εκείνη την άλλη γυναίκα και έχουμε έναν 7χρονο γιο.
Η κόρη μου ποτέ δεν με συγχώρεσε, ούτε αποδέχτηκε τη μητριά της. Ήταν πάντα ευγενική μαζί της, όταν ερχόταν Σαββατοκύριακα να μείνει μαζί μας, αλλά από τη στιγμή, που έγινε 18, σταμάτησε να έρχεται.
Τη βλέπω αραιά και που μόνος μου ή μαζί με το γιο μου και τη γυναίκα μου τη συναντά πλέον μόνο σε καμιά οικογενειακή μάζωξη.
Τώρα, που παντρεύεται, φαίνεται ότι βρήκε την ευκαιρία να με τιμωρήσει. Ζήτησε από τον πατριό της, που τον ξέρει μόνο 3 χρόνια, να την παραδώσει νύφη στην εκκλησία και ενώ κάλεσε εμένα και το γιο μου, τη γυναίκα μου την άφησε εκτός.
Την έπιασα, της μίλησα, της ζήτησα να δεχτεί ένα χρηματικό ποσό ως δώρο για το γάμο της, αλλά ήταν ανένδοτη. Δεν το πήρε με τίποτα. Νιώθω ότι με κάλεσε όχι επειδή το θέλει, αλλά επειδή είμαι πατέρας της. Αν είχε τη δυνατότητα, δεν θα με καλούσε καν. Και να πάω, θα είμαι ένας απλός καλεσμένος, τίποτα παραπάνω. Το σκέφτομαι να πάω, να μην πάω.
Η γυναίκα μου, από την άλλη, δείχνει κατανόηση και ανωτερότητα και μου ζήτησε να πάρω το παιδί και να πάω. Πιστεύει ότι έτσι και δεν πάω, θα το μετανιώσω. Θα εκτιμούσα πραγματικά την άποψή σας. Θα ήθελα να προσθέσω ότι γνωρίζω πόσο μεγάλο κακό έκανα στην κόρη μου και τη μητέρα της, αλλά το παιδί μου τουλάχιστον δεν το άφησα ποτέ έξω απ’ τη ζωή μου. Προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο κοντά της και τη στήριξα όσο μπορούσα.
Δημήτρης
