Είναι ιδιαίτερη τιμή για το Trail Girl, να φιλοξενεί την Χριστίνα Φλαμπούρη, την κορυφαία Ελληνίδα ορειβάτισσα, την πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε στο Έβερεστ, την πρώτη Ελληνίδα που κατέκτησε τα 7 Summits, την πρώτη γυναίκα στο Νότιο Πόλο και τη μοναδική ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, που έχει κατακτη΄σει δύο κορυφές άνω των 8000μ. σε μία μόνο αποστολή!
Διαβάστε παρακάτω όλα όσα μας περιέγραψε η Χριστίνα από την πρώτη σκέψη για την κατάκτηση των υψηλότερων κορυφών του κόσμου, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, τους ανθρώπους που γνώρισε μέσα από αυτές τις σπάνιες εμπειρίες, μέχρι και σήμερα που έχει αναλάβει τον σπουδαίο ρόλο της μητρότητας!
Χριστίνα σε ευχαριστούμε που μοιράζεσαι αυτές τις σπουδαίες εμπειρίες μαζί μας και μας δίνεις την ευκαιρία να αναρωτηθούμε και να επαναπροσδιορίσουμε τα προσωπικά μας όρια και να ονειρευτούμε δίχως τέλος!
“Οι πρώτες σκέψεις
Όλα αυτά ήταν ένα όνειρο, ώστε να ξεπεράσω μία φοβία που είχα για το ύψος, να ξεπεράσω τον εαυτό μου, να ξεπεράσω όλες αυτές τις παρωπίδες που μπορεί να βάζαμε στο μυαλό μας. Ξεκίνησα χωρίς να πιστεύω πως θα κάνω τις 7 κορφές ή κάποια πιο μικρή ή ότι θα πατήσω την κορυφή του Έβερεστ. Κι η ορειβασία ξεκίνησε τυχαία. Έκανα ιστιοπλοΐα τα Σαββατοκύριακα, καμία σχέση με την ορειβασία.
Η αρχή
Ξεκίνησα να κάνω αναρρίχηση μαζί με τον ξάδελφό μου τον Δημήτρη, ο οποίος με είχε πάει σε μία εκδρομή αναρρίχησης όπου δεν τα πήγα καθόλου καλά, δεν μπορούσα να ολοκληρώσω καμία διαδρομή. Μετά όλο αυτό με έτρωγε μέσα μου κι έλεγα Χριστίνα γιατί δεν προσπάθησες, Χριστίνα γιατί άφησες ένα χαζό φόβο να σε καταβάλλει και σκεφτόμουν όλα αυτά και έτσι πείσμωσα κι έλεγα θα γυρίσω πίσω στο βουνό για να καταπολεμήσω αυτό το χαζό φόβο.
Και καθώς άρχισα να κάνω αναρρίχηση με τον ξάδερφό μου τον Δημήτρη κι ένα φίλο μας, έβλεπα ότι άρχιζα να δυναμώνω, όχι να δυναμώνω μόνο στο βουνό αλλά γενικά κάποια στιγμή που θα έκανα ένα δύσκολο πέρασμα στην αναρρίχηση, έπαιρνα αυτοπεποίθηση στη δουλειά, στη ζωή, στην καθημερινότητα και κάπως έτσι αγάπησα το βουνό, έγινε τρόπος ζωής. Για αυτό λοιπόν αγάπησα το βουνό, γιατί ήτανε μια δύναμη για ζωή, αυτό μου έβγαζε.
Το υψηλό κόστος για την πραγματοποίηση του ονείρου της κατάκτησης των 7 κορυφών
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να ανταπεξέλθει ένας μέσος άνθρωπος. Στην αρχή το είχα κι εγώ σαν εμπόδιο στο μυαλό μου, ότι για να ανέβουν κάποιοι 8άρες κορφές, πρέπει να είναι πλούσιοι, εγώ δεν είμαι άρα δεν θα ανέβω ποτέ. Αλλά στην πορεία σκέφτηκα θα προσπαθήσω και ποτέ δεν ξέρεις. Έχω background στο μάρκετινγκ, επομένως απ’ τη γνώση μου κι όλα αυτά που είχα μάθει από τη δουλειά, σε συνδυασμό με την αγάπη μου για τα βουνά, προσπάθησα να παρουσιάσω αυτό το project σε μεγάλες εταιρίες.
Στην αρχή είχα ακούσει πάρα πολλά όχι, οι περισσότεροι με ρωτάγανε με ποιον άντρα Έλληνα ορειβάτη θα πάω στις κορφές που έβαζα στόχο κάθε φορά κι όταν βλέπανε ότι δεν θα υπάρχει άλλος άντρας μαζί κι ότι μόνη μου στοχεύω αυτές τις κορφές ήταν αρνητικοί, μέχρι που ήρθαν οι πρώτες επιτυχίες και άρχισε σιγά σιγά να σβήνει αυτό που βλέπανε ότι ήμουν απλά ένα μικρό κορίτσι. Τότε ήμουνα και πιο μικρή, πιο μαζεμένη, επομένως με βλέπανε ως ένα μικρό κορίτσι και το θεωρούσαν μειονέκτημα, εγώ το θεωρώ πλεονέκτημα βέβαια τώρα, αλλά δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Ευτυχώς όμως βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι με στήριξαν και το όνειρο έγινε πραγματικότητα!
Οι 7 κορυφές & η κορυφή του κόσμου
Είμαι η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε το Έβερεστ στις 20 Μαϊου του 2019, την ίδια χρονιά ανέβηκαν άλλες δύο, η Βανέσα κι η Αλίκη μετά από κάποιες ώρες. Είμαι η πρώτη Ελληνίδα που έκανε τα 7 Summits και μία από τις 71 στον κόσμο την χρονική στιγμή που είχα ανέβει εγώ, η πρώτη Ελληνίδα, που ήρθα στο Νότιο Πόλο. Έχω ανέβει στο Λότσε, σε μία αποστολή με τον Αντώνη Συκάρη, 6 μέρες πριν ανέβω στο Έβερεστ και είμαι και από άντρες και από γυναίκες μέχρι στιγμής η μοναδική που έχει ανεβεί δύο κορφές άνω των 8000μ. σε μία μόνο αποστολή! Τώρα που τα είπα όλα μαζεμένα μου φαίνονται σαν ψέμα!
Δεν δηλώνω επαγγελματίας ορειβάτης, ούτε είμαι επαγγελματίας, αυτό το κάνω για την ψυχή μου, για την ψυχική μου υγεία, επομένως όταν βλέπω έναν άλλο άνθρωπο σαν κι εμένα, που δεν είναι επαγγελματίας, να μπορεί να καταφέρει τέτοια επιτεύγματα, το μεταφράζω σαν δύναμη για τον κάθε ένα, ότι μπορεί να καταφέρει ο καθένας ότι βάλει στο μυαλό του, αρκεί να δουλέψει σκληρά για αυτό. Όταν κάποιοι μου λένε τι έχω καταφέρει, τους απαντώ πως κι εσείς μπορείτε να τα καταφέρετε, αρκεί να το βάλετε στόχο και να δουλέψετε προσηλωμένα σε αυτό.
Η σκληρή προετοιμασία για το 7 Summits Project
Η προετοιμασία ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, γιατί έπρεπε να το συνδυάσω μέσα στην καθημερινότητά μου, που ήταν ήδη γεμάτη με μία απαιτητική δουλειά κι όλα αυτά που κάνει ο καθένας στην καθημερινότητά του. Αυτό που με βοήθησε πολύ για να μεγαλώσει η μέρα, (παρόλο που είναι 24 ώρες, ένιωθα ότι μεγάλωσε) προσπαθούσα σε ότι κάνω να είμαι focus σε αυτό. Μπορεί να ήμουν στη δουλειά, στο γραφείο μου αλλά έκλεινα το κινητό μου, να μην χτυπάνε τα notifications από Facebook, Instagram οτιδήποτε μπορεί να χάζευα και στρωνόμουν στη δουλειά, επομένως μπορούσα να τελειώνω νωρίς για να πηγαίνω στην προπόνησή μου. Όταν ήμουν στην προπόνηση δεν μπορούσε να με βρει κανείς, ήμουν συγκεντρωμένη εκατό τοις εκατό στην προπόνηση. Άρα ότι και να έκανα προσπαθούσα να είμαι εκατό τοις εκατό εκεί ώστε να εξοικονομώ χρόνο και τελικά να περνάει η μέρα χωρίς να το καταλάβουμε.
Η μέρα μου ξεκίναγε στις 6:30 το πρωί, πήγαινα στην 1η μου προπόνηση, έπειτα στο γραφείο, όταν γύρναγα ή θα έκανα μία 2η προπόνηση ή θα διάβαζα και θα ετοιμαζόμουν για την επόμενη αποστολή. Κάθε Σαββατοκύριακο επισκεπτόμουν και ένα άλλο ελληνικό βουνό. Αυτό ακριβώς είναι που μου λείπει τώρα με την μικρή μου, που είναι 8 μηνών, αν και πηγαίνουμε στο βουνό συνέχεια, δεν μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά ταξίδια, όπως παλιά που πηγαίναμε κάθε Σαββατοκύριακο σε άλλο βουνό, επομένως είμαστε Πάρνηθα, Υμηττό, πιο ήρεμα, μου λείπει όμως να γυρνάω όλη την Ελλάδα ή να πηγαίνω συχνά Άλπεις, αλλά θα έρθει η ώρα που θα το ξανακάνω.
Ο παράγοντας φόβος και ο κίνδυνος
Και τώρα να με δει κάποιος σε ένα βουνό αν δεν με αναγνωρίσει, θα πιστέψει ότι είμαι μια νέα ορειβάτισσα, αναρριχήτρια που τώρα ξεκινάω, γιατί ο φόβος ακόμα υπάρχει. Δεν ξέρω αν ξεπερνάς ποτέ το φόβο, απλά έχω μάθει να τον διαχειρίζομαι. Ακόμα νιώθω ανασφάλεια, όταν είμαι σε ένα δύσκολο πέρασμα και ξέρω πλέον τι μπορώ και τι όχι, συγκεντρώνομαι για να κάνω το επόμενο βήμα, για να πετύχω ένα δύσκολο πέρασμα, ένα δύσκολο πιάσιμο ή οτιδήποτε. Τον φόβο μαθαίνεις να τον διαχειρίζεσαι, καλό είναι να υπάρχει γιατί κάποιες φορές μπορεί να σε σώσει, μπορεί να σου ξυπνήσει τη λογική για να κάνεις κάποια βήματα πίσω όταν πρέπει. Θυμάμαι ότι φοβήθηκα πραγματικά μία στιγμή που ήταν πρωτόγνωρη για μένα.
Καθώς ανέβαινα το Khumbu Icefall, έπεσε μια χιονοστιβάδα, η οποία ήταν αρκετά κοντά για να τρομάξω. Όταν πέρασε η χιονοστιβάδα, εγώ ήμουν άσπρη σαν να μου είχαν ρίξει ζάχαρη άχνη, δεν με είχε αγγίξει χιόνι. Αλλά επειδή ήταν η πρώτη φορά που είδα χιονοστιβάδα από τόσο κοντά, τρόμαξα πολύ, δεν φώναξα όμως, δεν αντέδρασα. Ενώ για παράδειγμα, αν πάω να πέσω στο σκαλοπάτι στην κανονική μου ζωή, θα βγάλω μια φωνή έστω, ενώ εκεί ήμουν full συγκεντρωμένη και το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν αν θα πρέπει να λυθώ απ’ το σκοινί ή όχι, πως θα κινηθώ. Άρα νομίζω πως όταν η αδρεναλίνη είναι πολύ ψηλά, λειτουργεί και το μυαλό σου καλύτερα, λειτουργεί γρήγορα για να κάνεις ότι πρέπει για να μην κινδυνεύσεις άλλο.
Οι πιο σημαντικές στιγμές
Ξεχωρίζω δύο στιγμές ! Σίγουρα η στιγμή που πάτησα το Έβερεστ με την Ελληνική σημαία στην υψηλότερη κορφή. Θυμάμαι ότι πήγα να δακρύσω και είπα όχι Χριστίνα, μην δακρύσεις μην συγκινηθείς, μην πανηγυρίσεις, βγάλε τη φωτογραφία με την ελληνική σημαία στην κορφή και γύρνα πίσω γιατί η αποστολή τελειώνει όταν ξαναγυρίσεις πίσω στο basecamp και όχι στην κορφή, ήξερα ότι είχα πολύ δρόμο να γυρίσω.
Επομένως, την στιγμή που ένιωθα τόσο δυνατή αλλά και συγχρόνως, βλέποντας τον κόσμο απέραντο μπροστά μου, μια θάλασσα κορφών, ένιωθα ταυτόχρονα και τόσο μικρή και ασήμαντη, σαν ένα μικρό μυρμήγκι στον πλανήτη. Αυτή αντίθεση, αυτά τα διφορούμενα συναισθήματα που ένιωσα, ήξερα πως για κάποια δευτερόλεπτα, λεπτά ότι κανένας άνθρωπος στον πλανήτη δεν είναι πιο ψηλά από μένα! Είναι μοναδικό συναίσθημα, που το μεταφράζω σαν δύναμη για ζωή, δεν το μετέφρασα Χριστίνα πόσο δυνατή είσαι, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Το μετέφρασα ως την απέραντη δύναμη που έχει το ανθρώπινο μυαλό και όχι σώμα, γιατί κάποια στιγμή το σώμα σε αφήνει και σε πάει το μυαλό. Επομένως, για μένα ήταν ένας ύμνος στο ανθρώπινο μυαλό, πόσα πολλά μπορεί να καταφέρει.
Η δεύτερη στιγμή που ξεχωρίζω, ήταν η στιγμή που άνοιξα την Ελληνική σημαία στην έβδομή μου κορφή και έκανα τα 7 στα 7. Ήταν 6 Γενάρη του 2020. Εκείνη την στιγμή την ξεχωρίζω γιατί την στιγμή που άνοιγα την ελληνική σημαία σκεφτόμουνα ότι ναι μεν σε αυτή τη φωτογραφία θα βγω μόνη μου αλλά δίπλα μου έχω δεκάδες ανθρώπους που με βοήθησαν, έχω το φίλο μου τον Ορέστη, που κάναμε προπονήσεις μαζί, σκαρφαλώναμε μαζί, μου έστελνε το weather forecast κάθε μέρα για να ξέρω τι θα κάνω όσο ήμουν εκεί, τη φίλη μου την Όλγα που με βοηθούσε με τα logistics στις αποστολές και δεκάδες άλλους ανθρώπους, τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, που ο κάθε ένας ξεχωριστά με έχει βοηθήσει, έχει βάλει το δικό του λιθαράκι για να τα καταφέρω και αν και μέχρι τώρα όταν βλέπω αυτή την φωτογραφία, που είμαι παγωμένη κι έχω την Ελληνική σημαία στην κορυφή της Ανταρκτικής, με βλέπω μόνη μου, για μένα είναι αυτή η στιγμή που μου δείχνει τι μπορεί να καταφέρει μια δυνατή ομάδα και είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου, για να γίνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα, γιατί χωρίς αυτούς είμαι σίγουρη ότι δεν θα τα είχα καταφέρει. Αυτές τις 2 στιγμές ξεχωρίζω από τις 7 κορφές. Ήταν οι πιο έντονες, υπάρχουν άπειρες αλλά αν ήταν να διαλέξω δυο, θα διάλεγα αυτές.
Η καθημερινότητα των ανθρώπων που μοιράζονται μια κοινή δύσκολη αποστολή
Το κάθε βουνό είναι πολύ διαφορετικό, στο Έβερεστ, στο Base camp ήταν 200 ορειβάτες τη χρονιά που ήμουν εγώ. Επομένως, μπορούσες να πας σε σκηνές άλλων, να μιλήσεις, γινόντουσαν παρέες, έβλεπες άτομα από άλλες χώρες, μπορεί να είχατε σκαρφαλώσει παλιά μαζί σε άλλο βουνό, ήταν λίγο πιο κοινωνικά γιατί ήταν πολλοί άνθρωποι και υπήρχαν και κάποιες ανέσεις στο basecamp, ήταν ωραία. Το βράδυ, καθόμασταν στις μεγάλες σκηνές, που ήταν η κουζίνα μας και λέγαμε ιστορίες. Στις αρχές ήταν ωραία γιατί λέγαμε ιστορίες ο καθένας από τα ήθη και τα έθιμα της χώρας μας, μάθαινα πράγματα και χαιρόμουν.
Μετά αρχίσαμε να λέμε ιστορίες για το Έβερεστ, για αποστολές που δεν πήγαν καλά, για συνορειβάτες, που δεν τα κατάφεραν, δεν κατάφεραν να γυρίσουν πίσω. Μπορώ να πω, ότι αυτό δεν με βοηθούσε καθόλου, μου έριχνε πάρα πολύ την ψυχολογία, επομένως προσπαθούσα να φεύγω από αυτές τις συζητήσεις, δεν ήθελα να ακούω τίποτα. Είχα μελετήσει πάρα πολλά και πλέον δεν ήθελα να μου χαλάσει τίποτα την ψυχολογία. Άρα όταν είχαμε τέτοιες κουβέντες προσπαθούσα να πηγαίνω να κοιμάμαι στη σκηνή. Αυτό ήταν το εύκολο.
Σε άλλα βουνά, όπως για παράδειγμα, στην Ανταρκτική όπου μας έκλεισε ο καιρός και ήμουνα σχεδόν μία εβδομάδα χωρίς να κοιμηθώ καθόλου, οι μέρες περνούσαν πολύ δύσκολα. Ήμουν μέσα στη σκηνή μου τη The North Face V 25, την τριθέσια, η οποία δεν είναι πολύ μεγάλη και μπορεί να ήμουν εκεί από το πρωί μέχρι το βράδυ, να περιμένω να φτιάξει ο καιρός γιατί και να έβγαινα έξω, είχε τόσο πολύ αέρα και χιόνι, όπου δεν μπορούσα να σταθώ.
Νομίζω αυτή ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία, η αναμονή μες στη σκηνή, που δεν είσαι συνδεδεμένη, που δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τον κόσμο και ενώ είχαν τελειώσει ότι μέσα για διασκέδαση είχα πάρει, είχα πάρει βιβλία στο κινητό μου κτλ, νομίζω αυτές οι στιγμές ήταν οι πιο δύσκολες για μένα.
Αντώνης Συκάρης
Με τον Αντώνη είχαμε κάνει μαζί την αποστολή στο Λότσε. Ανεβήκαμε μαζί, είχαμε συνεργαστεί άψογα! Όταν λέω άψογα, ο καθένας συμπλήρωνε τον άλλον στα δυνατά ή στα αδύναμά του σημεία, επομένως βγήκε μια όμορφη αποστολή, πατήσαμε μαζί την κορφή, γελάσαμε βγάλαμε φωτογραφίες κτλ, κοιμόμασταν μαζί στη σκηνή, επομένως λέγαμε ιστορίες το βράδυ, ήταν από τις πιο όμορφες αποστολές που έχω κάνει και χαίρομαι που είχα και την τύχη να ανέβω κι ένα ψηλό βουνό εκτός από τα ελληνικά, μαζί με τον Αντώνη.
Το μοιραίο ατύχημα του Αντώνη Συκάρη
Τι έφταιξε δεν μπορώ να το ξέρω, δεν ήμουν εκεί, απέξω μπορεί να λέει ο καθένας οτιδήποτε, σαν αύρα θα πω ότι ίσως κάποιες φορές το πάθος για την κορφή, μας μεθάει και παίρνουμε κάποιες λάθος αποφάσεις, ίσως κάτι τέτοιο να έγινε αλλά ποτέ δεν ξέρεις… Από τις πολλές αποφάσεις που παίρνει ένας ορειβάτης στο ψηλό βουνό, από το τι ώρα θα ξεκινήσει, πως θα ντυθεί, ποιον θα έχει δίπλα του, χίλια δυο πράγματα, ίσως μία από όλες αυτές τις αποφάσεις να μην ήταν η σωστή και να έγινε έτσι. Στεναχωριέμαι να χάνονται άνθρωποι στα βουνά που τόσο αγαπάμε.
Η μητρότητα & το ρίσκο της συμμετοχής σε μία αποστολή μελλοντικά
Όντως υπάρχει ένα ρίσκο! Ένας ανασταλτικός παράγοντας όταν το έκανα, ήταν οι γονείς μου, που ήξερα ότι ανησυχούνε πίσω, καθώς δεν είναι αθλητές, δεν είναι άνθρωποι που παίρνουν ρίσκο, δεν μπορούσαν να αντιληφθούνε την ευτυχία που ένιωθα όταν τα έκανα όλα αυτά. Τώρα που έχω παιδί, σίγουρα ανησυχώ για το τι μπορεί να πάθαινα και να το άφηνα μόνο του, παρόλα αυτά είμαι της άποψης ότι αν αγαπάς τους ανθρώπους γύρω σου, τα παιδιά σου, τους γονείς σου, τα αδέλφια σου, οποιονδήποτε άνθρωπο κοντινό στον καθένα, πρέπει πρώτα να προσέχεις τον εαυτό σου και να είναι ευτυχισμένος. Επομένως εάν η ανάσα στο υψηλό υψόμετρο, εμένα μου δίνει μεγάλη δόση ευτυχίας, για να περάσω τον υπόλοιπο χρόνο κάπου με την οικογένειά μου, ξέρω ότι έμμεσα είναι σαν να προσέχω το παιδί μου, τον άντρα μου, τους φίλους μου, άρα ναι θα το ξαναέκανα. Σίγουρα τώρα που είδα την κατάσταση και ένιωσα λίγο πως είναι να ανεβαίνεις πάνω από τα 8.000μ., δύο φορές κιόλας και στο Έβερεστ και στο Λότσε, αν θα το ξαναέκανα θα πήγαινα πιο οργανωμένη, έκανα αρκετά λάθη και ήμουν τυχερή, επομένως αν θα ξαναπήγαινα θα ήμουν λίγο πιο σωστά οργανωμένη, για να μειωθεί ακόμα περισσότερο το ρίσκο. Δεν μπορώ να διανοηθώ αυτή τη στιγμή να αφήσω το μωρό μόνο του, αργότερα όμως, θα ήθελα πολύ να το ξανακάνω. Προς το παρόν παίρνω μαζί μου το μωρό, το καλοκαίρι είχαμε πάει μαζί και στους Δολομίτες .
Άνθρωποι από διαφορετικές φυλές, με διαφορετικές κουλτούρες
Οι περισσότεροι ορειβάτες όταν τους έλεγα πως είμαι από την Ελλάδα, μου έλεγαν πως πρώτη φορά βλέπανε Ελληνίδα εκεί. Ήμουν τυχερή και είχα την ευκαιρία να κάνω φίλους ορειβάτες από άλλες χώρες. Ένας από τους πιο καλούς μου φίλους είναι από την Κίνα, έχει έρθει στην Ελλάδα, έχουμε φάει, έχουμε γυρίσει, κάναμε μαζί και το βουνό στην Ανταρκτική, κανονίσαμε κι άλλα βουνά μαζί.
Εκτός βουνού, έχω συναντήσει διαφορετικούς ανθρώπους, θα ξεχώριζα την αποστολή στο Carstensz Pyramid, είναι η υψηλότερη κορυφή της Ωκεανίας. Για να μπεις στο βουνό, περνάς από μία ζούγκλα, όπου υπάρχουν ακόμα φυλές, που ζούνε χωρίς τηλεόραση, χωρίς κινητό και τα ρούχα τους είναι από φύκια, φαντάσου!Μοναδική εμπειρία, ένιωθα σαν να γυρίζω πραγματικά ντοκιμαντέρ για τοNational Geographic!
Στις 7 κορυφές! Το βιβλίο
Το αγαπώ πάρα πολύ! Όταν γύρισα από την 7η κορφή λοιπόν κι είχα κάνει το 7 στα 7, πραγματικά ένιωθα τόσο πολύ ενέργεια, που ήθελα να τη δώσω πίσω σε κόσμο ο οποίος ενδεχομένως κυνηγάει το δικό του όνειρο, κυνηγάει τη δική του κορφή, με τη μεταφορική έννοια!
Επέστρεψα ακριβώς ένα μήνα πριν την καραντίνα, δυσκολεύτηκα πολύ και σκεφτόμουν όλη αυτή την ενέργεια πού θα την βγάλω, θα γράψω λοιπόν ένα παραμύθι. Παραμύθι, γιατί γενικά με κινητοποιεί οτιδήποτε μπορούμε να κάνουμε για τα παιδιά μας και θεωρώ ότι για να κάνουμε αυτό τον πλανήτη λίγο πιο όμορφο, πρέπει να επενδύσουμε στα παιδιά. ΄Για αυτό επέλεξα να γράψω παραμύθι κι όχι βιβλίο για μεγάλους.
Επομένως μαζί με τη φίλη μου τη Μαρία τη Ρουσάκη, γράψαμε ένα αλληγορικό παραμύθι, βασισμένο στην ιστορία μου, με σκοπό να ενδυναμώσει παιδιά από 4 μέχρι 11 χρονών, να κυνηγήσουν το όνειρό τους! Δεν είναι ένα παραμύθι που σου μαθαίνει πως θα ανέβεις βουνά στην κυριολεξία, είναι ένα παραμύθι που σου μαθαίνει πώς να έχεις θάρρος, πώς να συνεργάζεσαι, πώς να έχεις υπομονή, κι ότι άλλο χρειάζεται για να ανεβαίνεις ψηλές κορφές με τη μεταφορική έννοια. Το αγαπώ πολύ! Χθες με κάλεσαν σε ένα νηπιαγωγείο όπου έκαναν το παραμύθι μου θεατράκι και πραγματικά συγκινήθηκα, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα επηρεάσει τόσο κόσμο ή θα το διαβάσουν τόσα πολλά παιδιά. Πολύ συχνά λαμβάνω μηνύματα από γονείς στο Instagram, πως με το γιο μου, την κόρη μου διαβάσαμε το παραμύθι σου, σε ευχαριστούμε πολύ, είσαι έμπνευση κτλ. Είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει σε μένα, η μεγαλύτερη επιβράβευση από το 7 Summits Project. Η συναισθηματική επιβράβευση είναι πολύ πιο σημαντική από την αθλητική!”
