Έτσι ήταν το χολ μου την περασμένη Τετάρτη…
Σπασμένο. Κοφτερό. Επικίνδυνο.
Έτσι ήταν το χολ μου.
Μερικές φορές, συχνά, τα πράγματα σπάνε – και δεν μπορείς να τα διορθώσεις. Και σου κόβεται η ανάσα… αμέσως.
Μου κόπηκε η ανάσα όταν ο γιος μου μπήκε με φόρα στο μπάνιο, απογοητευμένος, θυμωμένος, κουρασμένος για τους δικούς του προσωπικούς λόγους.
Και όταν επέλεξε να ΒΑΡΕΣΕΙ την πόρτα του μπάνιου, κάνοντας τον βαρύ καθρέφτη που ήταν στερεωμένος μπροστά να πέσει και να σπάσει στο πάτωμα – ένα εκατομμύριο ΣΠΑΣΜΕΝΑ κομμάτια είχαν μείνει εκεί να αντανακλούν το απογευματινό φως.
Ήμουν ήσυχη. Κοίταξα προσεκτικά τη ζημιά και πήρα μια βαθιά ανάσα. Πήγα το σκύλο έξω για να μην κόψει τα πόδια του, έβαλα και τη γάτα στο υπόγειο για τον ίδιο λόγο.
Πήγα στην πίσω αυλή και ένιωσα τα καυτά δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπο μου. Είναι απίστευτο πόσο μόνος νιώθεις σε τέτοιες στιγμές όταν μεγαλώνεις μόνος σου το παιδί σου. Κατάλαβα πόσο φοβισμένη και απογοητευμένη ένιωθα. Είχε συμβεί αυτό στ’ αλήθεια; Ναι. Ήταν αλήθεια.
Και καθώς στεκόμουν και σκεφτόμουν αν αυτό σήμαινε ότι έχτιζε την προσωπικότητα του, άκουσα το κλάμα του από το παράθυρο από πάνω μου, καθώς έβγαινε από το μπάνιο.
Η ψυχή του πονούσε. Αυτό δεν το περίμενε ούτε εκείνος. Γεια σου, Θυμέ – δε θυμάμαι να σε κάλεσα σπίτι μου.
Φοβισμένη.
Τρομοκρατημένη.
Ντροπιασμένη.
Ανήσυχη.
Τρομαγμένη.
Βαθιά ανάσα, #MamaWarrior. Βαθιά ανάσα. Αυτή η μικρή, ευαίσθητη ψυχή σε χρειάζεται τώρα. Χρειάζεται όλη τη βοήθεια σου. Τη συμπόνια σου. Την πιο τρυφερή και σφιχτή σου αγάπη και επιβεβαίωση. Πιο πολλές βαθιές ανάσες. Πάμε, μαμά.
Πήγαινε. Πήγαινε τώρα. Πήγαινε άνοιξε την μπροστινή πόρτα, περπάτα στις μύτες πάνω στο σπασμένο γυαλί, άκουσε τον να σε ακούει να έρχεσαι, δες την πόρτα του μπάνιου να ανοίγει, δες το πρόσωπο που αγαπάς περισσότερο στον κόσμο κόκκινο από την αγωνία και γεμάτο κλάματα, η φωνή του είναι ξαφνικά τόσο μικρή:
«Μαμά, δε θα το ξανακάνω ποτέ. Λυπάμαι ΤΟΣΟ πολύ.» Πιο πολλά δάκρυα. Πιο πολύ σκούπισμα. Τόση αβεβαιότητα στο γλυκό του πρόσωπο.
Πήγαινε, μαμά. Πάρτον. Πήγαινε τώρα. Βάλτον να κάτσει στα πόδια σου. Ναι, κλαις κι εσύ. Κράτα τον σφιχτά. Δες πως γίνεται μια μπάλα στην αγκαλιά σου τόσο γρήγορα. Δες πόσο θέλει να τον αγαπήσεις. Να επιβεβαιωθεί από εσένα. Δες πόσο μικρός είναι ακόμα. Πόσο ευαίσθητη είναι η ψυχή του.
Σ’ αγαπώ.
Είσαι ασφαλής.
Είμαι εδώ.
Το χειρότερο πέρασε.
Σε κρατάω.
Είμαι εδώ.
Σ’ αγαπώ.
Πήγαινε, μαμά. Πες του για το Θυμό. Πες του τώρα. Ο Θυμός είναι ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα. Έχεις δικαίωμα να νιώθεις Θυμό. Ο Θυμός καίει. Μπορεί να εξαγνίζει. Μπορεί όμως και να καταστρέφει. Γνέφει. Το νιώθει. Έχει συναντήσει το Θυμό πλέον.
Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να δείχνεις τα μεγάλα συναισθήματα σου.
Θα το δουλέψουμε μαζί… αύριο.
Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω.
Είσαι ασφαλής.
Δεν είσαι ποτέ μόνος στο θυμό σου.
Δεν είναι ποτέ μόνος στους φόβους σου.
Είμαι εδώ. Είμαστε εδώ μαζί.
Τώρα θα καθαρίσουμε μαζί.
Και καθαρίσαμε τα σπασμένα κομμάτια. Και βάλαμε σκούπα. Ήταν ήσυχη δουλειά. Ήταν προσεκτική δουλειά. Ήταν δουλειά με σκέψη.
Μερικές φορές τα πράγματα σπάνε. Μερικές φορές τα σπάμε εμείς. Και το θέμα δεν είναι το σπάσιμο, αλλά το πως και το γιατί. Αυτό που μετράει τώρα είναι να επιλέξουμε να ανταποκριθούμε στο σπάσιμο. Μας σκοτώνει; Μας τιμωρεί;
Ή
Μας βοηθά να θυμόμαστε να αγαπάμε πιο βαθιά; Μας σπρώχνει προς τη συμπόνια και, πέρα από το σωστό και το λάθος, στην αγάπη;
Ναι. ΑΓΑΠΗ.
Πήγαινε, μαμά. Πήγαινε τώρα. Πήγαινε στο μωρό σου. Μάθε του αυτό. Δείξε του αυτό. Ζήσε αυτό. Λέγεται ΑΓΑΠΗ. Πήγαινε. Τώρα.
