Είναι πολλές οι στιγμές, που κάθομαι και παρατηρώ το περιβάλλον γύρω μου… Παιχνίδια, κουτάλες, πλαστικά δοχεία, διάφορα σκεύη της κουζίνας, μικρά κουζινικά, ρούχα, μωρομάντηλα, διάφορα χαρτιά, διαφημιστικά φυλλάδια, πετσετάκια, καλτσάκια, χαρτιά περιτυλίγματος από διάφορες λιχουδιές… Όλα τους, μπορεί να είναι σε οποιοδήποτε μέρος του σπιτιού, ΕΚΤΟΣ από εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκονται… Θα αποφύγω να μιλήσω για τα ρούχα, γιατί μια που τα κοιτάω, μια που κάνω ότι δεν τα βλέπω και μια που κάνω μεταβολή και αλλάζω δωμάτιο…
Αναλογιζόμενη τη ζωή μου παλιά και σήμερα, κουνάω ρυθμικά το κεφάλι δεξιά αριστερά… Πως ήταν τότε και πως τώρα… Με δύο ταλιμπανάκια να γεμίζουν τη ζωή, τη ψυχή, το είναι και γενικά όλο μου τον μικρόκοσμο…
Παλιά, στα π.π. (προ παιδιών) χρόνια, ήξερα ακόμη και που βρίσκεται η παραμικρή λεπτομέρεια μέσα στο σπίτι μου….
Σήμερα…χα!! Πόσες έχουν υπάρξει οι φορές που βάζω οοοοοολα τα σκόρπια μέσα σε σακούλες- καλάθια- ή ότι άλλο βολεύει τέλος πάντων, και τα πετάω μέσα στο παιδικό δωμάτιο «για να μην είναι στη μέση», μέχρι που ξεχναω ακόμη και την ύπαρξη τους…
Παλιά… Σιδέρωνα τα ΠΑΝΤΑ…!! Ακόμη και τις κάλτσες….
Σήμερα;;; Φροντίζω να απλώνω τα ρούχα ΑΜΕΣΩΣ με το που τελειώσει το πλυντήριο και τα μαζεύω αμέσως με το που στεγνώσουν… Διπλωνω ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ και βουαλα !! Σαν σιδερωμένα!!!
Παλιά… Αν κοιμόμουν λιγότερο από 5 ώρες, ήμουν σαν μπαγιάτικο μύδι…
Σήμερα;;; 5 ώρες;; Συνεχόμενα;;;;; Ξυπνάω και νιώθω λες και πήγα για σπα !!!
Παλιά… Έξοδος σήμαινε, ποτάκι, χαλαρή κουβεντούλα για τα πάντα, ελαφριά ζαλάδα μετά το τρίτο ποτό και ελαφρύ φαγητό μετά….
Σήμερα… Έξοδος σημαίνει ΦΑΓΗΤΟ…!!! Ποτάκι;; Θύμισε μου..;; Αυτό που στο δεύτερο έχω ξεχάσει πως με λένε και μετά πρέπει να κατεβάσω αλμυρό, γλυκό, αλμυρό και να κλείσω με κρέπα με τέσσερα διαφορετικά είδη σοκολάτας και μυρτιλα;; Χμμμμ… Ναι.. Σαν κατι να θυμάμαι!!
Παλιά… Διακοπές σήμαινε ξεκούραση…
Σήμερα… Διακοπές σημαίνει ίδια κούραση με κάθε μέρα… Ίσως και περισσότερη…
Παλιά… Το αυτοκίνητο μου πλενοταν τουλάχιστον μια φορά το μήνα…
Σήμερα περιμένω απλά να βρέξει…
Παλιά, στο ψυγείο μου υπήρχαν πάντα παγάκια…
Σήμερα, στο ψυγείο μου υπάρχει πάντα παγωμένο μοσχάρι και λαχανικά για τις σούπες του Αχιλλέα…
Παλιά… Υπήρχε απόλυτη ταξη στα συρτάρια και στην τροφοθηκη της κουζίνας…
Σήμερα, η λέξη τάξη φέρνει στο νου μόνο σχολείο.. Δημοτικό συγκεκριμένα… Τίποτα άλλο!!
Παλιά… Πήγαινα σινεμά και όσο κι αν δεν μου άρεσε μια ταινία, την παρακολουθουσα μέχρι τέλους…
Σήμερα… Όσο και αν μου αρέσει μια ταινία, θα κοιμηθώ κατά τη διάρκεια της…
Παλιά… Το να βγάλω τα φρύδια μου με το που αρχίσει να φαίνεται ίχνος της παραμικρή τριχουλας , ήταν επιτακτική ανάγκη…
Σήμερα… Τα φρύδια μου μου ζητάνε μόνα τους να τα βγάλω… Μεγαλώνουν τόσο πολύ, που μαθαίνουν να μιλάνε και να γράφουν…
Παλιά… Η λέξη ακαταστασία μου έφερνε ταραχή…
Σήμερα, η λέξη ακαταστασία ταυτίζεται με την καθημερινότητα μου…
Παλιά… Δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ χωρίς να έχω κάνει μπάνιο…
Σήμερα… Δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ χωρίς να έχω φάει…
Παλιά… Κατεκρινα της μαμάδες που φωνάζουν στα παιδιά τους…
Σήμερα… Χμμμμ… Εεεεε… Εντάξει!! Το παραδέχομαι…. Φωνάζω!!! Πολλές φορές χωρίς να χρειάζεται κιόλας….
Παλιά… Τα αγαπημένα μου αξεσουάρ, ήταν τα περίεργα και τα μακριά σκουλαρίκια…
Σήμερα… Τα αγαπημένα μου αξεσουάρ είναι τα πολλά και διάφορα, σε κάθε σημείο του σπιτιού και κάνα δυο στα χέρια μου, λαστιχάκια για τα μαλλιά…
Παλιά… Τα πάντα κινούνταν γύρω από εμένα…. Σήμερα… Όλος ο κόσμος κινείται γύρω απο το χαμόγελο των παιδιών μου…
Παλιά πίστευα πως αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ… Σήμερα, που είμαι μαμά, νιώθω ότι μπορώ έστω και λίγο να τον αλλάξω… Κι ας μοιάζει με βουνό, εγώ θα προσπαθώ….
Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο… Επίσης κανείς δεν είπε ότι εμείς οι μαμάδες είμαστε θεοί και μπορούμε να τα καταφέρουμε όλα…
Είναι όμως μωρέ, ότι καμία φορά, έτσι λίγο, μου λείπει λίιιιιιγο η τάξη… Και δεν εννοώ την σχολική… Την άλλη…
Εκεινη που ξέρεις που θα βρεις το κλειδί του αυτοκινήτου σου και δεν θα χρειαστεί να ψάξεις στον κουβά της σφουγγαριστρας, ούτε στο καλάθι που βάζεις τις πατάτες και τα κρεμμύδια, ούτε στο κουτί με τα κουζινικα….
Τα πρώτα πόσα χρόνια είπαμε είναι τα δύσκολα;;;
Ουφ….
