Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Γνώρισα κάποτε κι εγώ μια γυναίκα που είχε ένα ταλέντο μοναδικό, να μην τα παρατάει ποτέ της!
Γνώρισα κάποτε ένα θηλυκό που κράταγε ένα πείσμα και μια επιμονή από το χέρι.
Γνώρισα κι εγώ μια φορά σας λέω, μια γυναίκα που είχε το ταλέντο να προχωράει μπροστά και να αφήνει πίσω της όλα όσα της έλεγαν “δεν μπορείς”.
Γνώρισα κάποτε μια όμορφη γυναίκα που ήξερε να σέβεται τους άντρες που είναι όντως άντρες, όμως αυτή της η ικανότητα δεν ήτανε τυχαία, το έκανε γιατί πρώτα σεβότανε τον εαυτό της.
Γνώρισα κάποτε ένα θηλυκό αλλιώτικο από τα άλλα, που άξιζε γιατί είχε αξιοπρέπεια, που δεν πουλήθηκε ποτέ της σε προστάτες, που γούσταρε να προστατεύει πιο πολύ, από το να προστατεύεται.
Γνώρισα κι εγώ μια φορά κι ένα καιρό, μια γυναίκα που ήτανε ικανή και το έδειχναν οι πράξεις κι η πορεία της, κι όχι τα λόγια, όπως κάνουν οι πολλές, κι ύστερα μένουν στις ανούσιες δηλώσεις τους.
Πιστέψτε με, φίλησα κι αγκάλιασα κι εγώ κάποτε μια γυναίκα, που είχε το ταλέντο του να μην τα παρατάει ποτέ της, που η ταυτότητας της έγραφε “θύλη” κι ήτανε ακριβώς αυτό που έγραφε και τίποτα λιγότερο, που τρόμαζε τα αντράκια και τρέλαινε τους άντρες με το πολύ πολύ της.
Μας τελείωσε η “ενός λεπτού σιγή”. Τώρα, φασαρία!
Το ορκίζομαι, τόλμησα κάποτε κι εγώ και κοίταξα κατάματα ένα πλάσμα υπέροχο, μια γυναίκα σπάνια, ένα θηλυκό υπέρτατα μεγάλο και να σας πω τι είδα;
Είδα ξεκάθαρα στο βλέμμα της ένα παιδί που μου ΄κανε παράπονα, που μου έλεγε, δίχως να πει κουβέντα, “δεν με έχουν πάρει όση θα μου άξιζε αγκαλιά και νιώθω διψασμένο, μα εγώ το πείσμα το ΄χω στο αίμα μου και θα επιμένω”!
