Χειμερινή ώρα… Κλείνω τα μάτια μου στο φως για λίγο και όταν τα ανοίγω πάλι είναι σκοτάδι. Πέρασε η ώρα ή πέρασαν τα χρόνια; Ο καθρέφτης μου με ξεγελάει κάθε φορά. Ή μήπως εγώ βλέπω αυτό που θέλω να δω; Πέρασε η ώρα και συ ακόμα να φανείς. Άνοιξη μπήκες στη ζωή μου, όλο το καλοκαίρι σε περίμενα και τώρα φθινόπωρο κι ακόμα να φανείς. Είσαι εδώ και δεν είσαι. Μια σκιά, ένα μήνυμα, μια αιώνια αναμονή. Και γω είμαι εδώ, μα δεν είμαι. Βγαίνω στο φως, μόνη και με άλλους, προχωράω μπροστά μα πάντα κοιτάζω και πίσω.
Εκεί που με άφησες να περιμένω, έχω αφήσει ένα κομμάτι μου μόνο, τον παλιό μου εαυτό. Αυτόν που αφήνω πίσω σε σένα για να προχωρήσω σε μια νέα εποχή, σαν πεταλούδα που βγήκε από το κουκούλι της μεταμορφωμένη. Το δικό μου έχει πάνω του τα σημάδια σου ανεξίτηλα και ο μόνος τρόπος για να πάω παρακάτω, είναι να αλλάξω πλήρως, να πετάξω ανέμελα μακριά σου λες και ποτέ δεν ήμουν αλλιώς. Άραγε σκέφτονται ποτέ οι πεταλούδες πώς ήταν η ζωή τους πριν; Χειμωνιάζει σιγά σιγά… Η ώρα άλλαξε και άλλαξε και η ζωή μου. Πόσο άραγε ζουν οι πεταλούδες το χειμώνα;
Μαντώ Κάραλη
