«Η γυναίκα μου και εγώ έχουμε δύο σκυλιά από πριν καν παντρευτούμε.
Το δικό της είναι ένα pitbull/labrador ονόματι Zack και οφείλω να ομολογήσω ότι με μισούσε!
Έτσι λοιπόν, όταν γεννήθηκε η κόρη μας, της είπα «Αν έστω στραβοκοιτάξει το μωρό, έχει φύγει!«.
Όταν λοιπόν φέραμε τη μικρή μας στο σπίτι – ακόμη βρισκόταν στο καθισματάκι του αυτοκινήτου – και τα δύο ήρθαν τρέχοντας κουνώντας τις ουρές τους για να τη μυρίσουν.
Έπρεπε να τραβήξω με το ζόρι τον Zack από κοντά της γιατί δε σταματούσε να τη γλύφει! Όπως καταλάβατε έγινε αμέσως ο προστάτης της και πάντα κοιμόταν δίπλα της με τη μία του πατούσα πάνω στην κουβερτούλα της.
Την αγαπούσε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο και μόλις μεγάλωσε λίγο πάντα την πήγαινε μέχρι το κρεβάτι της και κοιμόταν μαζί της. Ήξερε από ένστικτο πότε ήταν η ώρα να ανέβουν πάνω και την περίμενε στη βάση της σκάλας για να σιγουρευτεί ότι θα είναι ασφαλής.
Δυστυχώς, μια μέρα κάτι παλιόπαιδα από τη γειτονιά τον δηλητηρίασαν.
Ήταν μια από τις πιο δύσκολες ημέρες της ζωής μας…
Το να βλέπω την κόρη μου να αποχαιρετά τον αγαπημένο της σκύλο ενώ κείτονταν στο πάτωμα της κουζίνας, μας ράγισε την καρδιά…
Στις 20:00 το ίδιο βράδυ, η μικρή πήγε προς τη σκάλα γιατί ήταν η ώρα για ύπνο. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποιήσαμε τι συμβαίνει.
Ύστερα από 5 ολόκληρα χρόνια, ο Zack δε θα τη συνόδευε μέχρι το κρεβατάκι της. Κοίταξε εμένα και τη μητέρα της και στο πρόσωπό της ήταν ζωγραφισμένη η φρίκη και ο πανικός.
Μόνο τότε, ο δικός μου σκύλος που επίσης λάτρευε την κόρη μας αλλά δεν ήταν στα «κυβικά» του Zack, σηκώθηκε, πήγε δίπλα της και τη σκούντηξε με το κεφάλι του.
Έβαλε τα μπροστινά του πόδια στη σκάλα και την κοίταξε στα μάτια. Ανέβηκαν μαζί τη σκάλα, με τη μικρή μου να τον κρατάει σφιχτά αγκαλιά…
Για τα επόμενα 6 χρόνια, οπότε και ο Sam πέθανε, την περίμενε κάθε βράδυ δίπλα στη σκάλα.
