Πριν λίγο καιρό στο διπλανό διαμέρισμα ήρθε να μείνει ένας νέος ένοικος. Φαινόταν ευγενικός και σοβαρός αλλά όσες φορές συναντηθήκαμε στα σκαλιά ένιωσα το διαπεραστικό βλέμμα του να με εξετάζει από την κορυφή ως τα νύχια. Πάντα με ένα πλατύ χαμόγελο. Κάθε φορά που με έβλεπε γινόταν το ίδιο πράγμα.
Μια μέρα χτύπησε το κουδούνι, μου συστήθηκε ευγενικά και ζήτησε να γνωριστούμε καλύτερα σαν γείτονες που ήμασταν, προσκαλώντας με για ένα καφέ έξω στην κοντινή μας καφετέρια. Με εντυπωσίασε η άνεση και η φυσικότητα με την οποία με προσκάλεσε και δέχτηκα να πιούμε αυτόν τον καφέ. Μου έκανε εντύπωση που ένας τόσο νεότερος άνδρας ήθελε να γνωριστούμε καλύτερα έστω και σαν γείτονες αλλά δεν έδωσα περισσότερη σημασία.
Ήρθε κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο! Μου το έδωσε και εγώ βέβαια το δέχτηκα γιατί το θεώρησα απλά μια ευγενική χειρονομία. Στην καφετέρια καθώς συζητούσαμε σκεφτόμουν ότι ήταν ένα συγκροτημένο άτομο. Μου είπε την ιστορία του, κοινωνιολόγος στο επάγγελμα, πως ήταν απογοητευμένος από την ζωή του και πως ήταν χωρισμένος.
Εκείνος, όταν μιλούσα εγώ, με κοιτούσε με ενδιαφέρον και ένιωθα ότι με ακούει πραγματικά. Με ρώτησε για την ζωή μου και τα ενδιαφέροντά μου, τι ήθελα από τη ζωή και αν το είχα βρει. Στο τέλος μου ζήτησε να κάνουμε περισσότερη παρέα γιατί είπε πως μαζί μου νιώθει άνετα και πως απέναντί του έχει μία όμορφη γυναίκα που τον καταλαβαίνει. Του είπα την ηλικία μου και ότι είμαστε σε διαφορετική φάση στη ζωή μας. Του είπα ακόμη ότι δεν έχω συνηθίσει να κάνω παρέα με άτομα της ηλικίας του. Επέμεινε όμως ότι δεν δείχνω για πάνω από 45 και ότι δεν έχει σχέση η πραγματική ηλικία, αλλά η ηλικία που φανερώνει ο χαρακτήρας κάποιου.
