Ήμασταν μικροί και βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε. Πατάγαμε γκάζια, να ξεφύγουμε από μια παιδική και εφηβική ηλικία που λες και ήταν ντροπή να την ζούμε. Καπνίζαμε για να το παίξουμε μεγάλοι, πίναμε καφέ, καβαλάγαμε μηχανάκια, οδηγούσαμε αυτοκίνητα χωρίς δίπλωμα. Ήρθαν τα 18 και νιώσαμε, προς έκπληξή μας, πως ήμασταν ήδη ενήλικοι. Πέρασαν από τότε 12 χρόνια (12 χρόνια, ρε φίλε!) και γίναμε 30. Και τι καταλάβαμε;
Αυτή η κατάρα που άπλωσε πάνω μας η γενέθλια χρονιά του 1987 έπιασε σήμερα κι εμένα. Κι όσο έτοιμος ένιωθα κάποτε για τα 18, άλλο τόσο απροετοίμαστος νιώθω για αυτή την ηλικία που άκουγα πάντα και έλεγα πως είναι το τέλος της ζωής. Για να στο αποδείξω ότι δεν είναι φυσιολογική ηλικία, θα σε ρωτήσω το εξής: γνώρισες ποτέ κανέναν που να θέλει να γίνει 30; Όχι, πες μου, είδες; Όχι. Προφανώς και όχι.
Τα 30 είναι σα να συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι έχεις πηδήξει από την προκυμαία και είσαι στον αέρα, έτοιμος να βουτήξεις στη θάλασσα. Δεν έχεις ιδέα αν το νερό είναι κρύο, αν είναι βαθιά, αν είναι ρηχά και θα φας τα μούτρα σου, αν έχει καρχαρίες ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Δεν έχεις επιλογή. Βουτάς στο νερό και κολυμπάς.
Γι’ αυτό απορώ με αυτούς που κάνουν πάρτι και γλεντάνε. Τι γλεντάτε, ρε; Γερνάμε, λέμε! Πριν το πάρουμε χαμπάρι θα έχουμε από δύο κουτσούβελα ο καθένας και ούτε στην τουαλέτα δε θα μπορείς να πας με την ησυχία σου. Άσε το άλλο, που γλεντάμε και πίνουμε, κι εκεί που κάποτε κατεβάζαμε ένα κελάρι ο καθένας, τώρα πίνεις μια μπύρα και δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου την άλλη μέρα. Έγινε και το αλκοόλ συνένοχος του χρόνου και γελάνε μαζί σου.
Και κάπου εδώ θα αρχίσουν οι 40άρηδες και οι 50άρηδες να σου λένε πόσο δημιουργικά είναι τα χρόνια μετά τα 30. Ρε φίλε, μπορείς να παραιτηθείς από τη δουλειά σου, να πάρεις ένα σακίδιο και να εξαφανιστείς χωρίς να βάλουν την Ιντερπόλ να σε ψάχνει σαν να είσαι τρελός; Μπορείς να τρως μπριζολίδια και πίτσες χωρίς να αγχώνεσαι μην ανέβει η χοληστερίνη, η πίεση, το αίμα στο κεφάλι;
Αλλά εντάξει, δεν λέω, έχει και τα καλά του το να γίνεσαι 30. Περισσότερες εμπειρίες, περισσότερες γνώσεις, περισσότεροι λογαριασμοί, περισσότερα χρέη. Όχι, εντάξει το εκτιμώ κι αυτό. Αποδεικνύουν ότι έχεις αναλάβει την ζωή στα χέρια σου. Και κάπου τα ‘χεις θαλασσώσει. Και όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο δύσκολα θα πεις “α, γαμηθείτε. Θα πάρω τη βάρκα μου και θα γίνω πειρατής”.
Υπερβάλλω, και το ξέρω. Δε με χαλάει που έγινα 30. Με χαλάει όμως που ζούμε σε εποχές δύσκολες. Που δε μας αφήνουν να γίνουμε αυτοί που θέλαμε. Αν είναι δύσκολο να κυνηγήσεις ένα όνειρο, είναι ακόμα πιο δύσκολο να το συντηρήσεις σαν όνειρο όταν η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή. Μεγαλώνεις και γίνεσαι κυνικός, σαν το σώμα σου που σημαδεύεται από το χρόνο.
Επιμύθιο: λοιπόν, σας το λέω και επιμένω: αν είναι να κάνουμε επανάσταση, πρέπει να αρχίσουμε τώρα. Πρέπει να σταματήσουμε το χρόνο και να ζήσουμε για λίγο ακόμα σα νέοι. Διαφορετικά, του χρόνου θα είμαστε 31, τελευταία ευκαιρία. Στα 32 καίγεσαι.
Μερικά στατιστικά για όσους φέτος γίνονται 30
(από το www.regettingold.com)
Έχεις ζήσει 10.957 ημέρες
Τα κεράκια που έχεις σβήσει είναι συνολικά 465
Έχεις πάρει περίπου 255.500 αναπνοές (πόσες από αυτές τουλάχιστον να ήταν μετά από σεξ;)
Έχεις δει 401 πανσελήνους
Όταν γεννήθηκες, ο πληθυσμός της Γης ήταν κάτω από 5 δισ. Τώρα είναι 7.
Από τους 100.000 ανθρώπους που γεννήθηκαν την ίδια μέρα με σένα, οι 2.700 περίπου έχουν ήδη πεθάνει.
Κουφάλα, έρχεται και η ώρα σου! Γιόρτασέ το ?
