Δεν άλλαξα για να αφομοιωθώ με αυτό τον κόσμο. Δεν αφομοιώθηκα αλλάζοντας τον χαρακτήρα μου για να ταιριάξω. Δεν ενσωματώθηκα ποτέ μαζί του. Ένα ξένο σώμα ήμουν πάντα και απλά μ΄ αυτόν τον κόσμο συνυπάρχω. Γιατί ήμουν πάντοτε διαφορετική και απροσάρμοστη. Ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Και έφτιαχνα πάντοτε ένα άλλο καλύτερο και πιο όμορφο ολόδικο μου.
Δεν βάδισα ποτέ στα δικά του χνάρια. Χάρασσα πάντοτε τα δικά μου αποτυπώματα. Αψήφησα τη λογική του και πορεύτηκα μόνο στους δρόμους της καρδιάς μου. Δε συμβιβάστηκα με την σκληρή εικόνα του. Επέλεγα να στοχεύω στα όνειρα μου. Αγάπησα τη μοναξιά μου και σιχάθηκα τις βουές και τα άδεια συνθήματα του. Αναζητούσα πάντα αληθινά πρότυπα, και δεν προσκύνησα τα απατηλά ιδανικά του.
Γιατί είμαι ατίθασο πνεύμα και αδάμαστη ψυχή και δεν φυλακίζομαι στα στενά μυαλά του. Τολμώ να ξεγυμνώνω την καρδιά μου και να εκφράζω τα συναισθήματα μου, χωρίς φόβο και με πάθος. Να συντηρώ τον ρομαντισμό μου και να ονειρεύομαι αντικρίζοντας την ρηχότητα του. Επιμένω να υποτάσσομαι στον αυθορμητισμό και τον παρορμητισμό μου, αγνοώντας τους κανόνες ευπρέπειας του. Να ταξιδεύω κόντρα στους ανέμους του, με βάρκα τα όνειρα μου και πανιά τα όμορφα αισθήματα μου. Διατηρώ ανέπαφη την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα μου, από την υποκρισία και την ψευτιά του. Έχω το θάρρος να τσαλακώσω τον εγωισμό μου και την υπερηφάνεια μου, για όσους θέλω να κρατήσω κοντά μου. Γίνομαι διάφανη και καθρεφτίζω τα ψεύτικα είδωλα του. Αφήνω την ύπαρξη μου ελεύθερη και δεν κλείνομαι στα όρια του. Αντιδρώ, φωνάζω, διεκδικώ και δεν αφήνομαι στην παθητικότητα του. Δεν υπακούω στα πρέπει του και δεν κλείνω σε κουτάκια την προσωπικότητα μου. Και αρνούμαι να χάσω στα σοκάκια του, την ταυτότητα μου.
Έμαθα μέσα από την ασχήμια του να αγαπώ την ομορφιά της ψυχής μου. Μέσα από το ψέμα του, να εκτιμώ την γνησιότητα μου. Πίσω από τον θόρυβο του να ακούω τις κραυγές της σιωπής μου. Υποκύπτοντας στους πειρασμούς του, πάλεψα με τα αμαρτήματα μου. Αντιμετωπίζοντας την σκληρότητα του, ανακάλυψα την δύναμη μου. Μέσα από την “τελειότητα” του γνώρισα τα ελαττώματα μου. Και μέσα από τα λάθη του αναγνώρισα τα σωστά μου.
Δε γίνομαι δε μοιάζω δεν ταιριάζω… Γιατί εξακολουθώ να αναζητώ αγγέλους στα διαβολικά μονοπάτια της μοίρας μου. Να ψάχνω στάλες ανθρωπιάς σε ωκεανούς υποκρισίας και δολιότητας. Να πιστεύω στην τιμιότητα και το ήθος των ανθρώπων. Να κρατάω ψηλά τις αξίες και τις αρχές μου και να μην ισοπεδώνομαι στην ιδιοτέλεια τους. Να υπερασπίζομαι τα δίκαιο και να μην αφανίζω το άδικο από μπροστά μου. Να συμπονώ και να προσφέρω χωρίς ανταλλάγματα. Να συγχωρώ και να δικαιολογώ χωρίς αμφιβολίες. Να δίνω τις τελευταίες ανάσες μου για να σωθούν οι πνιγμένοι. Τις τελευταίες σταγόνες από το αίμα μου να επιζήσουν οι πληγωμένοι. Να μπορώ να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Να εμπιστεύομαι και να βοηθώ ανιδιοτελώς. Γιατί ήμουν και θα παραμείνω τρελή και ονειροπαρμένη. Ευαίσθητη και ευάλωτη. Και θα αποτελώ πάντα την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
Δεν ταίριαξα ποτέ μάτια μου στις λογικές αυτού του κόσμου, γιατί αρνήθηκα να χάσω τον εαυτό μου. Δεν άλλαξα για να γίνω αρεστή. Δε συμβιβάστηκα για να γίνω αποδεκτή. Είμαι ανυπότακτη και αντιδραστική. Απροσάρμοστη και ξεχωριστή. Και επέλεξα να είμαι αυτή.
Γράφει η Λίτσα Φιλίππου
