Στη ζωή πολλοί άνθρωποι θα μας βλάψουν , θα μας κάνουν κακό και θα μας αδικήσουν.Και σίγουρα αυτό δεν αρέσει σε κανένα μας.
Αυτό, ωστόσο, απέχει πολύ από το να περνάμε την υπόλοιπη ζωής μας μέσα στην γκρίνια και την μουρμούρα, για το πόσο άδικη είναι η κοινωνία. Άδικη ή δίκαιη, αυτή είναι και εμείς θα πρέπει να μάθουμε να πηγαίνουμε πιο κάτω.
Στη ζωή πολλοί άνθρωποι θα μας βλάψουν , θα μας κάνουν κακό και θα μας αδικήσουν.Και σίγουρα αυτό δεν αρέσει σε κανένα μας.
Αυτό, ωστόσο, απέχει πολύ από το να περνάμε την υπόλοιπη ζωής μας μέσα στην γκρίνια και την μουρμούρα, για το πόσο άδικη είναι η κοινωνία. Άδικη ή δίκαιη, αυτή είναι και εμείς θα πρέπει να μάθουμε να πηγαίνουμε πιο κάτω.
Δεν εννοώ, πως όσοι αδικούν, θα πρέπει να μένουν ατιμώρητοι και χωρίς συνέπειες. Αυτό είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει μια κοινωνία. Κοινωνία χωρίς νόμους και δικαιοσύνη είναι αδύνατο.
Σε προσωπικό επίπεδο εντούτοις, και από κάποιο σημείο και πέρα, θα πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε και να βαδίζουμε το δικό μας δρόμο.
Γιατί η κακία την οποία κρατάμε για τους άλλους, η αυτολύπηση που νοιώθουμε για τον εαυτό μας, και η μαυρίλα που μας πλακώνει γιατί κάποιος , για τους δικούς του λόγους ή και από ανοησία, μας έβλαψε, μόνο καλό δεν μας κάνει.
Παρατηρώ ανθρώπους στα τριάντα τους , στα σαράντα τους, να είναι πικραμένοι και να τα βάζουν με τους γονείς τους ακόμα, γιατί δεν τους βοήθησαν σε κάτι ή τους στέρησαν κάτι άλλο. Και το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία, γιατί αυτοί σήμερα είναι σε αυτό χάλι.
Εκείνο ωστόσο, το οποίο δεν αντιλαμβάνονται, είναι πως, άλλο πράγμα είναι η εξήγηση και άλλο πράγμα η δικαιολογία. Το δικαίωμα της δικαιολογίας το χάνουμε, μας αφαιρείται, από την στιγμή που ενηλικιωνόμαστε.
Από εκεί και έπειτα, το τι κάνουμε, το τι σκεφτόμαστε και το τι νοιώθουμε είναι δική μας ευθύνη και υπόθεση. Μόνο αν πάρουμε το 100% της ευθύνης της ζωής μας, θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κακία που νοιώθουμε στην ψυχή μας.
Μόνο αν μάθουμε να συγχωρούμε, θα απελευθερωθούμε και θα συνεχίσουμε στο δικό μας ταξίδι. Γιατί όσο κρατάμε την κακία, άλλο τόσο μας κρατάει και αυτή.
Εγκλωβιζόμαστε στον αρνητισμό, στο μίσος και στην κλάψα, με αποτέλεσμα, να αποσυντονιζόμαστε, να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν και σε κάτι που μόνο κακό μας κάνει.
Βάλτε την συγχώρεση στο πρόγραμμά σας. Λίγα πράγματα αξίζει να τα κουβαλάτε μαζί σας. Ειδικά όταν σας ψυχοπλακώνουν και σας βασανίζουν χωρίς τελειωμό.
Η κακία είναι βάρος στην ψυχή. Αφήστε το φως της συγχώρεσης να σας λυτρώσει. Με το κρατάτε κακία, τον εαυτό σας τιμωρείτε. Αυτός που σας έβλαψε, μπορεί και να μην το καταλαβαίνει ή να μην το θυμάται ή να μην υπάρχει.
Κανείς δεν σας ζητάει να αγκαλιάσετε αυτόν που σας αδίκησε. Όμως μπορείτε , τουλάχιστον να τον συγχωρέσετε, να απελευθερωθείτε και να συνεχίσετε , απρόσκοπτα πια, να δημιουργείτε τη δική σας ζωή και τον δικό σας παράδεισο.
Έναν παράδεισο όπου το μίσος και η κακία δεν έχουν καμιά θέση. Η ζωή είναι μικρή και χρειάζεται να την ζήσουμε με αγάπη.
