Το έργο της φωτογράφου Julia Fullerton-Batern επιδιώκει να τονίσει τις πιο γνωστές ιστορίες για άγρια παιδιά που δεν είχαν την παραμικρή ανθρώπινη επαφή εδώ και χρόνια, τα παιδιά που χάθηκαν και απομονώθηκαν ή παραμελούνταν από τους γονείς τους. Το έργο της ονομάζεται ‘Feral Children’.
Οξάνα Μαλαισία, την Ουκρανία, 1991
Στην Οξάνα είχε βρεθεί να ζει με τα σκυλιά μια κοπέλα το 1991. Ήταν οκτώ ετών και είχε περάσει έξι χρόνια την ζωή της μόνο με σκυλιά. Οι γονείς της ήταν αλκοολικοί. Περπατούσε το κορίτσι με στα τέσσερα για τρία χρόνια μέχρι το ρείθρο από μια κοντινή φάρμα και στριμώχτηκε με τα σκυλιά ημίαιμους (πράξεις που πιθανότατα έσωσε τη ζωή του).
Όταν ανακαλύφθηκε συμπεριφερόταν περισσότερο σαν ένα σκυλί παρά σαν παιδί. Έτρεξε στα τέσσερα, ασθμαίνοντας να κολλήσει έξω τη γλώσσα της με τα δόντια απογυμνωμένα και γάβγιζε. Λόγω της έλλειψης ανθρώπινης αλληλεπίδρασης ήξερε μόνο τις λέξεις «ναι» και «όχι».
Με εντατική θεραπεία την βοήθησαν να μάθει κοινωνικές και λεκτικές δεξιότητες, ακριβώς όπως ένα παιδί 5 ετών. Τώρα, είναι σε ηλικία 30 ετών, ζει σε μια κλινική στην Οδησσό και εργάζεται σε ένα κτηνιατρικό τμήμα ενός αγροκτήματος.
Shamdeo, Ινδία, 1972
Ένα τετράχρονο παιδί ανακαλύφθηκε σε ένα δάσος στην Ινδία το 1972. Έπαιζε με λύκους νεογνά. Το δέρμα του ήταν πολύ σκοτεινό και είχε κοφτερά δόντια, μακριά νύχια σε σχήμα γάντζου, μπερδεμένα μαλλιά και κάλοι στα χέρια, γόνατα και τους αγκώνες.
Του άρεσε το κυνήγι με τα κοτόπουλα, έτρωγε στη γη και του άρεσε η γεύση για το αίμα. Τελικά σταμάτησε να τρώει ωμό κρέας, ποτέ δεν μίλησε όμως, αλλά έμαθε λίγο την νοηματική γλώσσα. Το 1978 έγινε δεκτός στο Σπίτι της Μητέρας Τερέζας για τους άπορους όπου Πεθαίνοντας το σπίτι μετονομάστηκε σε Pascal. Αυτός πέθανε το 1985.
Βάνια Γιούντιν (Child Bird), τη Ρωσία, 2008
Πρόκειται για ένα επτάχρονο αγόρι που βρέθηκε σε ένα μικρό διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια, καθιστικό με τη μητέρα του για 31 χρόνια. Είχε περιοριστεί σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κλουβιά πουλιών και δεκάδες κατοικίδια ζώα της μητέρας του. Το δομάτιο ήταν γεμάτο με περιττώματά και τροφή πτηνών.
Αντιμετωπίζε και το γιο της σαν ένα ακόμα κατοικίδιο ζώο. Ποτέ δεν είχε μιλήσει. Η μόνη επικοινωνία του ήταν με τα πουλιά. Δεν μπορούσε να μιλήσει με ανθρώπους. Η μητέρα του τον έδωσε σε ένα κέντρο παροχής συμβουλών, όπου οι γιατροί προσπαθούν να το αποκαταστήσουν.
Marina Chapman, Κολομβία, 1959
Η Μαρίνα απήχθη το 1954, στην ηλικία των 5, σε ένα απομακρυσμένο χωριό και εγκαταλείφθηκε από τους απαγωγείς της στη ζούγκλα. Ζούσε με μια οικογένεια πιθήκων για πέντε χρόνια, προτού ανακαλυφθεί από κάποιους κυνηγούς. Τρεφόταν με μούρα και ρίζες, κοιμόταν σε τρύπες στα δέντρα και περπατούσε στα τέσσερα πόδια.
Ήταν Φίλος με τα νεότερα μέλη των πιθήκων και έμαθε από αυτούς να αναρριχείται στα δέντρα και να μάθει τι ήταν ασφαλή για κατανάλωση. Όταν κατάλαβαν ότι είχε χάσει τη γλώσσα της οι κυνηγοί την πήγαν και την παράτησαν σε έναν πορνείο, όπου δραπέτευσε και ζούσε στους δρόμους. Στη συνέχεια υποδουλώθηκε από μια οικογένεια από την οποία διασώθηκε από μια γειτόνισσα όπου με εντολή από την πολιτεία της Μπογκοτά την υιοθέτησε για να ζήσει με την κόρη και τον γιο της.
Η οικογένειά της μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1977, όπου εξακολουθεί να κατοικεί. Παντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά. Με τη βοήθεια της κόρης της, Vanessa James, συν-έγραψε ένα βιβλίο για τις άγριες εμπειρίες της με τίτλο “La niña sin nombre.”
Madina, Ρωσία, 2013
Ζούσε με τα σκυλιά της για τρία χρόνια. Όταν οι κοινωνικοί λειτουργοί την βρληκαν το 2013, ήταν γυμνή, περπατούσε στα τέσσερα πόδια της και μούγκρισε σαν σκυλί.
Ο πατέρας της την είχε εγκαταλείψει λίγο μετά τη γέννησή της, η μητέρα της ήταν αλκοολική. Ήταν συνήθως πολύ μεθυσμένη για να φροντίσει την κόρη της και συχνά απουσίαζε από το σπίτι. Την έσωσαν οι γιατροί όπου ανέφεραν πως παρ όλου της κακουχίες ήταν ψυχικά και σωματικά υγιείς. Και υπάρχει μια μεγάλη ευκαιρία να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, αφού είχε μάθει να μιλάει στο επίπεδο των παιδιών της ηλικίας της.
Genie, USA, 1970
Όταν ήταν μωρό ο πατέρας της αποφάσισε πως είχε«καθυστέρηση» και την έκλεισε μέσα σε ένα δωμάτιο με μια τουαλέτα. Έζησε στην απομόνωση για πάνω από 10 χρόνια – ενώ τις περισσότερες φορές κοιμόταν στην καρέκλα.
Στα 13 της ένας κοινωνικός λειτουργός ανακάλυψε την κατάστασή της μετά από μια καταγγελία γειτόνων. Δεν μπορούσε να μιλήσει, περπατούσε πολύ παράξενα και συνεχώς έφτυνε.
Για χρόνια ήταν υπό μελέτη. Σταδιακά έμαθε μερικές λέξεις, αλλά δεν μπορούσε να μάθει καλά την γραμματική. Έμαθε επίσης να διαβάζει απλά κείμενα και αναπτύσσοντας μια περιορισμένη μορφή κοινωνικής συμπεριφοράς.
Μετά από αρκετά χρόνια είχε δοθεί σε ανάδοχες οικογένειες, όπου διαπιστώθηκε ότι είχε κακοποιηθεί και παρενοχλούνταν. Επέστρεψε στο νοσοκομείο των παίδων όπου ανακάλυψαν ότι και πάλι δεν μπορούσε να μιλήσει. Τώρα ζει σε έναν ιδιωτικό χώρο για διανοητικά υπανάπτυκτους ενήλικες.
